Vol Verwachting: Anna’s verhaal – Deel 1

Wat nou als het niet wil lukken? Wat nou als je een wens hebt die soms je de adem beneemt maar hij wil maar niet realiteit worden? Voor veel vrouwen is ongewenste kinderloosheid aan de orde van de dag. Ik kan daar niet over mee praten maar ik wil er wel graag ruimte voor geven. Daarom start vandaag een nieuwe maandelijkse rubriek en niet van mijn hand maar van Anna. Zij start namelijk binnenkort met ICSI/IVF behandeling en zij gaat ons meenemen tijdens dit proces. Welkom Anna!

Anna schreef mij een klein tijdje geleden een mail waarin ze vroeg of ik geïnteresseerd was in haar verhaal. Ik deel natuurlijk elke twee weken een bevallingsverhaal van een bezoeker maar de andere kant van het ‘zwanger willen worden’ spectrum blijft onderbelicht. En daar wilde ik verandering in brengen. Grappig genoeg had ik het er met Boris over, een dag voordat Anna mailde. Ik wilde graag een vrouw aan het woord laten die mij/ons meer kon vertellen over de – in de volksmond genoemde – medische malle molen. En toen mailde Anna! Het heeft zo moeten zijn. Vanaf nu kan je één keer per maand, op de maandag, haar verhaal lezen. En dat is absoluut de moeite waard. 

Deel 1 

Ik volg de website van Elise inmiddels 2 jaar, sinds de zomer van 2015. Elise was toen zwanger en maakte video’s voor Ouders van Nu. Ik las alles: Elise’s persoonlijke ervaringen, bevallingsverhalen, beautyreviews, etcetera. Nu, twee jaar later, kom ik nog steeds bijna dagelijks op de website, maar de bevallingsverhalen lees ik niet meer. Ook sommige artikelen over het “mama-zijn” sla ik over. Niet omdat ik ze niet interessant vind, integendeel, maar omdat het confronterend is. Twee jaar geleden kwam ik namelijk uit op de website van Elise omdat ik de video’s voor Ouders van Nu had gevonden. Twee jaar geleden besloten mijn vriend en ik te proberen om zwanger te worden. Twee jaar later hebben we helaas nog geen kindje in onze armen, en op de natuurlijke wijze zal dat waarschijnlijk ook niet gebeuren. We zitten volop in de medische molen.

Ik ben Anna, 29 jaar, en ik woon in de buurt van Amsterdam. Mark en ik hebben inmiddels ruim 7 jaar een relatie. We wonen samen sinds 2012. Twee jaar geleden besloten Mark en ik dat we wilden proberen een kindje te krijgen. We vonden dat zeker geen vanzelfsprekendheid, maar eerlijk gezegd hadden we ook geen problemen verwacht. Waarom zouden we ook? We zijn jong, leven gezond en er zijn in onze families geen vruchtbaarheidsproblemen bekend.
Inmiddels weten we dat Mark’s zaadkwaliteit en zaadkwantiteit niet goed is; er zitten dus niet voldoende zaadcellen in het sperma en ze zwemmen niet door. Bij mij is er sprake van subklinische hypothyreoïdie. Dat klinkt superingewikkeld maar dat valt mee: ik heb een trage schildklier, maar daar heb ik in het dagelijks leven niet zoveel last van. Die trage schildklier is opzichzelfstaand niet zo’n drama, maar de combinatie met Mark’s slechte zaad is niet zo gunstig. Binnenkort mogen we waarschijnlijk starten met een ICSI behandeling, een soort IVF waarbij de zaadcel direct in de eicel geïnjecteerd wordt.

Via deze website mag ik ons verhaal vertellen, iets waar ik Elise heel dankbaar voor ben. Voor mij is het een mooie manier om alles op een rij te zetten. Tijdens het schrijven komt er ook een soort verwerkingsproces op gang, want het is een moeilijke periode. Maar ik hoop ook dat vrouwen (of mannen) met vruchtbaarheidsproblemen op deze website komen en dit verhaal lezen. Dat ze zich ermee kunnen voorbereiden op de periode die komen gaat, of dat ze steun vinden in het feit dat ze niet alleen zijn. Dit eerste artikel gaat vooral over het eerste jaar van “proberen”, waarin 90% van de stellen zwanger wordt (of nou ja, de vrouw dan). Wij hoorden daar dus niet bij, maar dat wisten we toen nog niet.

Ik stopte 31 december 2015 met de pil. Toevallig was mijn strip toen op, maar de datum vond ik ook wel mooi symbolisch. Het nieuwe jaar zou helemaal in het teken staan van zwanger worden en een kindje krijgen. Ik was al sinds de vroege puberteit aan de pil omdat ik veel last had van mijn menstruatie. We hadden geen idee hoe lang het zou duren voor ik weer ongesteld zou worden, en of mijn lichaam dan meteen weer normaal zou werken. Ik vond dat best spannend, want ik had op internet gelezen dat het bij sommige vrouwen wel een jaar kan duren voordat het lichaam helemaal “ontpild” is. Dat viel bij mij heel erg mee, het duurde die eerste keer 50 dagen voordat ik ongesteld werd. Daarna werd het iets regelmatiger, maar ik bleef uitschieters hebben van 33 tot 51 dagen. Ik vond dat niet zo erg, ik hoopte ook dat het zich vanzelf wel zou reguleren. Bovendien was ik bovenal blij dat ik ongesteld was, ik voelde me er (vreemd genoeg) heel vrouwelijk door. Sowieso was het een verademing dat ik was gestopt met de pil. Ineens voelde ik emoties veel duidelijker, alsof er al die jaren een filter overheen had gezeten. Bovendien ging mijn libido omhoog, niet onhandig als je zwanger wilt worden.

In het begin hielden we nog niet zoveel rekening met “de vruchtbare dagen”. We wilden (en willen) voorkomen dat seks een verplicht nummer wordt. We vreeën gewoon als we daar zin in hadden, maar hielden wel een beetje rekening met de frequentie. Wel installeerde ik een appje om mijn cyclus in bij te houden. Daarin kon ik ook zien wanneer mijn vruchtbare dagen zouden moeten zijn.
Na vier maanden was ik nog niet zwanger. Niets om je zorgen over te maken, maar ik ging me wel iets meer bezig houden met mijn vruchtbare periode. Wanneer was dat precies? Ik ging ovulatietesten gebruiken. Het lukte me die eerste maand niet om mijn ovulatie te vinden, daarom probeerde ik het de tweede maand op een wat ruimere periode. Op één dag kreeg ik een héél klein streepje, maar daar bleef het bij. Internet vertelde me dat ik extra gevoelige ovulatietesten kon proberen, misschien waren mijn hormoonlevels wel laag. Maar deze testen gaven altijd een kleine positieve streep, ook als ik echt niet aan het ovuleren was. Daar hebben wel meer vrouwen last van, begreep ik. Hierdoor kon ik deze testen helaas niet gebruiken, want het was zo vrijwel onmogelijk om een betrouwbare uitslag te krijgen. Ik heb toen nog een tijdje de gewone ovulatietesten geprobeerd, maar het lukte me maar zelden om een goede uitslag te krijgen. Als ik er een paar uur naast zat, zag je al geen positieve uitslag meer. Misschien is dat normaal, maar ik had niet de behoefte om 2 of 3 keer op een dag te moeten testen. Ik besloot om geen ovulatietesten meer te gebruiken. Inmiddels waren we dus alweer een paar maanden verder, waarin ik nog altijd niet zwanger was geworden. Er begon toen een klein stemmetje in mijn hoofd op te spelen. Het zal toch niet…? Maar ik riep dat stemmetje ook meteen weer een halt toe: waarom zou er iets zijn? Daar is toch geen enkele aanleiding voor?

Mark en ik besluiten dat we na een jaar naar de huisarts zullen gaan. Dan willen we laten vaststellen dat er niets aan de hand is. Zo zitten we er dan nog in: gewoon even uitsluiten dat er iets aan de hand is. Dan hoeven we ons daar niet meer druk om te maken.

In januari 2017 gaan we dus naar de huisarts. We hoorden toen bij de 10% die het na een jaar nog niet is gelukt om zwanger te worden. We maakten ons dus nog niet zoveel zorgen, en dachten dat het waarschijnlijk aan mijn onregelmatige cyclus zou liggen.
Ik was ontzettend zenuwachtig om naar de huisarts te gaan. Ik had geen idee wat ik moest verwachten. Zou hij lichamelijk onderzoek moeten doen? Daar zag ik echt tegenop. Ik had nog nooit mijn broek uit hoeven doen voor iemand anders dan mijn vriend. Ik weet dat het voor de arts echt geen punt is, maar daar heb ik niet zo’n boodschap aan. Hij ziet vast elke dag dingen die veel vreselijker zijn dan mijn vagina, ik zie alleen niet iedere dag een arts naar binnen turen.

De huisarts deed gelukkig geen lichamelijk onderzoek. Hij stelde een aantal gezondheidsvragen, zoals: hoe vaak hebben jullie seks? Zijn jullie ooit geopereerd aan geslachtsdelen? Drinken jullie alcohol? Zijn er bepaalde ziektes in de familie?
De huisarts zag geen overduidelijke reden waarom wij geen kinderen zouden moeten kunnen krijgen, dus stuurde hij ons door naar de gynaecoloog. De opluchting achteraf was groot, het was me zo meegevallen. Ik had zitten trillen als een rietje, maar dat was echt nergens voor nodig geweest.

Thuis belde ik meteen voor een afspraak bij de gynaecoloog. We konden op 17 januari terecht, er was een wachttijd van ongeveer 2 weken. Dat viel me erg mee, want op mijn verwijsbrief stond dat de wachttijd wel 6 weken kon zijn. Ik was blij met de afspraak, maar tegelijkertijd speelden de zenuwen meteen op. Dit keer weet ik zéker dat er een lichamelijk onderzoek komt, de assistente aan de telefoon had dat al vertelt. Ondanks dat ik weet dat het nodig (en onvermijdelijk) is, zie ik daar als een berg tegenop.

In het volgende deel schrijf ik over mijn ervaringen bij de gynaecoloog. Ik vertel over de onderzoeken, wanneer wij besloten om familie en vrienden op de hoogte te stellen, en over de emotionele impact op ons leven. 

Liefs,

Anna & Elise Joanne