Er zijn onderhand alweer 9 maanden voorbij, Fos is even lang uit de buik als dat hij er in heeft gezeten. Volgens de theorie ben ik ‘ontzwangerd’ en is mijn lichaam hersteld van de zwangerschap en de bevalling. In mijn omgeving zie ik vaak dat rond het eerste levensjaar van knullie of meiske nummertje één er een aankondiging plaatsvindt. Ook ik krijg die vraag al wel; ‘zitten jullie al aan een tweede te denken?’. En denken en handelen zijn twee verschillende dingen. Vandaag een artikel over onze – al dan niet bestaande – wens omtrent een broertje of zusje voor Fos.
Als allereerst wil ik gezegd hebben, meer omdat ik mijzelf daarmee enige veiligheid bied, dat een kind krijgen, of dat nou exemplaar nummer één, twee of tien is, je kinderen krijgt en niet neemt. Je hebt geen controle over hoe en of je kinderen krijgt en dat blijkt wel uit verdrietige verhalen van mijn bezoekers of uit mijn omgeving. Ik schrijf dit artikel vanuit een hypothetische gedachte dat het wel kan als wij daarvoor kiezen.
Dus, een broertje of zusje voor Fos, zitten wij daar al over na te denken? Menig blogger om mij heen, menig vriendin, kennis of familielid was omstreeks de eerste verjaardag van Eerste Uk zwanger van de Tweede Uk. Uitzonderingen daargelaten, ik kan ook genoeg namen noemen van mensen die ik ken bij wie dat natuurlijk niet zo is. Maar je ziet het wel geregeld, families die besluiten om in een kortere tijd groter te worden zodat de leeftijden dichtbij elkaar liggen. Dat snap ik! Naast dat het praktisch is, ben je ook in een aantal jaar uit de ‘luier-fase’ en hoef je tenminste niet de gehele riedel weer te herhalen als je er alweer een paar jaar uit bent. De gedachte dat Eerste Uk en Tweede Uk, indien dichter bij qua leeftijd, ook wat ‘aan elkaar hebben’ begrijp ik en is een populaire gedachte.
Ik denk dat voor beide kanten wat te zeggen is. Snel uit de luierfase zijn is praktisch en prettig maar aan de andere kant is het niet nodig en hoeft het niet leidend te zijn. Ook de leeftijden dichtbij elkaar snap ik erg goed, ik kom uit een gezin waarbij de andere kinderen behoorlijk wat ouder zijn. Daar merk ik nu amper wat van maar in mijn kinder- en tienerjaren des te meer. Ik heb dat zelf nooit als vervelend gezien trouwens, af en toe hooguit jammer als mijn zus niet met mij wilde ‘spelen’ omdat zij daar te oud voor was. Maar ik denk dat je dat blijft houden, ook al zit er maar een jaar of twee tussen het kroost. Want met je jongere broertje of zusje spelen is alleen leuk en handig als de oudste daar echt zin in heeft en anders is het sowieso jammerdebammer en zó niet cool.
Waarschijnlijk krijg ik als reactie op dit artikel veel verschillende verhalen van moeders die diverse gezinnen hebben en er voor elk gezin wat te zeggen is. Of verhalen van bezoekers die zelf uit allerlei familie-exemplaren komen en de een het wel een probleem vond hoe het was en de ander niet. Ik vond het bijvoorbeeld niet erg dat mijn broer en zus ouder zijn, een ander zal wellicht zeggen dat écht niet leuk te hebben gevonden. Boris heeft een broer met wie hij ook echt zijn hele leven vriendjes was en is, juist vanwege het feit dat zij zo dicht bij elkaar zitten qua leeftijd. Maar ook, en dat weet ik wel zeker, omdat zij beide hetzelfde geslacht hebben én verschrikkelijk op elkaar lijken qua karakter en gevoel voor humor.
Maar, belangrijker, hoe zit het met ons? De vraag natuurlijk in dit artikel! Zouden wij überhaupt een tweede willen? ‘Vroeger’ had ik sowieso meteen gezegd ‘JA!’ omdat ik mij niet voor kon stellen er ‘maar’ eentje te krijgen. Nee, als ik mijzelf de gedachte van een gezin toeliet dan zag ik meerdere kinderen voor mij. Hoe is dat nu? Misschien is dat idee, het idee dat wij er eigenlijk altijd twee hebben gewild, nog steeds levend. Maar wel meer in theorie dan dat wij daar echt nu naar uit kijken. Juist omdat wij dat altijd hebben gedacht en ook hebben uitgesproken naar elkaar.
Toen wij net verhuisd waren, nu alweer twee jaar geleden, was de wens om een kindje te mogen krijgen énorm groot. Ik stond ermee op, ik ging er mee slapen. Die inmense wens drukte soms op mijn hart als een zwaar gewicht, de gedachte liet mij vrijwel geen minuut los. Ik ademde ‘zwanger willen worden’ vrijwel continu, de hele dag door. Ik droomde over een kindje, over hoe het zou zijn en hoe hij of zij eruit zou zien. Die zeer krachtige wens – voortkomend uit een boel schrikbarende hormonen – werd werkelijkheid en ik heb negen maanden lang op een wolk geleefd bij het idee dat het ‘eindelijk’ zover was. Nu nog steeds hoef ik maar naar Fos te kijken om te beseffen hoe gezegend en gelukkig ik ben met zijn komst. Een gezond, sterk, grappig, slim, lief, beweeglijk en prachtig kereltje is het resultaat van die wens en wij hebben het geluk gehad dat hij uitgekomen is.
Voordat ik die explosie van hormonen had was die wens er niet. In theorie wel; ‘ooit worden wij ouders, hoe fantastisch mooi zal dat zijn!’. Maar Boris en ik zijn niet voor niks al een behoorlijk aantal jaren bij elkaar geweest voordat ik het balletje van een kindje opgooide; die wens was er in theorie maar absoluut niet om in praktijk te brengen. Boris en ik waren te graag samen en er was (en is..) weinig affiniteit met kinderen. Ik kreeg wel eens rammelden eierstokken bij het ruiken van zo’n bol wondertje maar meer ook niet.
Omdat ik weet hoe ik in elkaar zit kan ik voor nu heel duidelijk zeggen dat er nog geen tweede komt. Dat kan, gezien mijn karakter, snel veranderen maar nu, d.d. 10-12-2016, is die wens er niet. Ik weet namelijk dat als er weer een tweede komt, dit het resultaat is van diezelfde bom aan hormonen en die intense wens voor een babytje. Pas als ik weer weken of maanden achtereen het idee van een Tweede Uk niet meer los kan laten en datzelfde idee mijn zuurstof is, zal er naar gehandeld worden.
Ons leven met Fos is ontzettend rijk, wij zijn ook de koning te rijk met zijn aanwezigheid. Wij voelen ons – voor nu – compleet, alsof de puzzelstukjes op hun plek zijn gevallen. Zo voelde wij ons ook na ons huwelijk, alsvorens er een wens kwam naar een kindje en er een ‘gemis’ ontstond. Misschien krijgen wij die gedachte dat er iets mist wel of misschien niet. Het kan zijn dat ik volgend jaar wellicht weer zwanger ben (als je alles zelf onder controle hebt dan he, lees bovenstaande disclaimer) maar het zou ook heel goed kunnen van niet.
Wij hebben sowieso nooit de wens gehad om Eerste Uk en een eventuele Tweede Uk dicht op elkaar te krijgen. Wat ons betreft mag er zeker wel een aantal jaren tussen zitten. Als de een naar de basisschool gaat en de andere zich aandient vind ik dat helemaal prima, lekker praktisch ook. Ik kan mij nu volledig storten op Fos en werkelijk van elke seconde genieten. Daarnaast hebben wij beide ook nog best een druk leven en wil ik geen ruimte maken voor een nieuw familielid. Het idee dat ik de eerste drie maanden opnieuw moet doen.. Poeh! Nee, zoiets overleef je mentaal alleen als je het ook écht heel graag wilt, dan is dat een helende pleister op de slapeloze nachten. Je bent dan zó blij met de komst van je kind dat al het gedoe, gepoep, gespuug en gezeik eromheen het absoluut waard is. Nu is dat simpelweg niet zo, nog niet.
Mocht er sprake zijn van een ongeplande verrassing, dan is die verrassing zéér welkom, dat absoluut. Dan moet het gewoon zo lopen!
En ik weet dat het cliché is maar ik kan mij niet voorstellen dat ik net zoveel van Tweede Uk houd als dat ik doe van Eerste Uk.. Hoe dan?! Heb ik zoveel liefde nog in mij? Ik weet dat veel vrouwen zichzelf dit hebben afgevraagd en ook dat dit inderdaad zo blijkt te zijn; je hebt genoeg liefde in je om te geven aan nog een kindje. Bijzonder vind ik dat. Alsnog hoop ik wel dat ik ooit nog een kindje mag dragen, misschien wel een kindje succesvol borstvoeding mag geven en ‘fouten’ niet hoef te herhalen omdat ik wijzer ben en meer ervaring heb.
‘De eerste is als een pannenkoek, die mislukt altijd’. Dat zeggen ze toch? Nou, ik geniet nog even van mijn heerlijk perfecte pannenkoekje, zeker nu die slaapt en ik een momentje voor mijzelf heb.
Liefs,
Elise Joanne
Was bij ons ook het geval net iets voor de eerst verjaardag van de eerste werd ik zwanger van de tweede π
Maar ik moet er eerlijk bij zeggen
Het was zwaar ik had het flink onderschat
Vooral tijdens de zwangerschap was het erg zwaar met een 1 jarige die rondliep pff
Als ik misselijk was in de ochtend was ze er weer volop energie dat viel niet mee .
Mijn man hielp erg veel maar op de momenten dat hij werkte was het zo zwaar π
nu is ons derde prinsesje 9 maanden en zal ik het niet meer zo bewust doen het leeftijdsverschil.
Leuk onderwerp π
En het is ook zo dat ik mij op veel momenten voelde tekort komen naar de eerste. Ze was 1 jaar en dat vol met energie en ik was dan ziek van de zwangerschap en voelde mij beroerd.
Zo zielig dat verdiende ze helemaal niet
Ik heb mij toen heel vaak schuldig gevoeld.
Oh Felicia, je hoeft je absoluut niet schuldig te voelen! Dit zag jij niet aankomen en je hebt daarna er alles aan gedaan wat je kon, wat je lichaam je toestond, om er voor je dochter te zijn. Zij heeft er waarschijnlijk niks van gemerkt en zal het je later nooit kwalijk nemen! Ik vind het wel heel sneu dat je je zo beroerd voelde!
Dankjewel Elise π
Heel mooi en lief gezegd van je .
Het is ook zo dat je veel mensen hoort zeggen dan spelen ze zo leuk samen maar bij ons ook de nodige ruzies tussen mijn twee oudste
Ik ervaar het nu veel rustiger nu de derde 5 jaar na de tweede kwam . Maar dan is mijn persoonlijke ervaring. heel mooi omschreven inderdaad hoe je er over schrijft.
juist omdat ze zo dichtbij in leeftijd zitten is mijn ervaring dat ze vaak precies op het zelfde moment aandacht willen en dat is pittig. Zit er meer leeftijd tussen den kunnen ze meer begrijpen dat mama de aandact moet delen.
Super lief van je π
En heel leuk artikel
Wat heb je het mooi omschreven lieverd. Wij staan er zo’n beetje hetzelfde in als jullie; we voelen ons zo compleet nu met ons drieΓ«n, dat een tweede kindje geen must is. Maar natuurlijk kriebelt het ook wel eens als ik alle andere zwangere bloggers zie en hun verhalen lees of van bekenden hoor dat ze zwanger zijn. Maar die kriebel duurt dan maar heel even en ebt dan weer weg. Ook ik vind een iets groter leeftijdsverschil niet een heel groot probleem; het lijkt mij juist wel makkelijk als 1 kindje al vrij zelfstandig is voordat er weer een tweede komt.
Dank je lieverd! Die kriebel begrijp ik inderdaad; die prachtige buiken, die heerlijk kleine babypakjes, die eerste foto.. heerlijk! Maar die kriebel gaat inderdaad weer weg. En stiekem ben ik daar blij mee, want het kan in dit huis ook gewoon echt niet, haha.
Respect dat je zoiets persoonlijks ‘gewoon’ op je blog zet! En bijzonder hoe je erin staat. Wat betreft de ‘ideale gezinssituatie’ is het denk ik heel afhankelijk van de situatie waarin je zelf bent opgegroeid. Vandaar dat ik er ook niks van ga zeggen ;-). En, ik ben het hartgrondig met je eens: kinderen neem je niet, die krijg je! Mooi om te lezen hoe je zo van je gezin geniet…
Wij hebben 5 kindjes, tussen elk kind zit ruim 2 jaar. En echt Elise, voor elk kind evenveel liefde hoor! Ik hou echt sowieso van kinderen, dus heb mezelf eigenlijk nooit afgevraagd of ik wel evenveel van een 2e, 3e etc kindje zou kunnen houden.
Maar je hebt het weer leuk omschreven Elise! En heerlijk eerlijk vanuit je hart.
Haha, ik geloof je! Ikzelf ben de derde en laatste en ik heb superveel eΓ©n evenveel liefde gehad van mijn ouders als mijn broer en zus. Wat dat betreft weet ik dat het onzin is maar ik vind het heel bijzonder dat ‘t kan! Veel geluk met je mooie grote gezin! <3
Wat mooi en eerlijk geschreven! Ik ben nu zwanger van ons eerste kindje, en wij krijgen nu al wel eens opmerkingen over een tweede. Hallo, mag ik eerst even bevallen en genieten van ons eerste kindje? Mijn schoonzusje was met de eerste verjaardag van hun eerste kindje inderdaad zwanger van de tweede. Ik had toen vooral een ‘Wow nu al’ gevoel. Benieuwd hoe dat in de toekomst voor ons zal zijn! Maar eerst maar eens de bevalling en wennen aan onze dochter. π
Tussen mijn zusje en mij zit 4 jaar. Vroeger ervaarden we dat als heeeeeel groot. Maar nu is dat vervaagd. Ze blijft altijd de jongste, ook al wordt ze in mei 19.:)
Haha, ik ben ook altijd het ‘zusje’ terwijl ook ik richting de 30 ga! Zal je altijd blijven houden denk ik. π
Leuk artikel! Ik denk dat als je ze kort op elkaar hebt dat het weinig uitmaakt zodra de kleine geboren is en je op een soort automatische piloot komt te staan en het toch wel flikt! Waar ik banger voor ben is de zwangerschap zelf. Mijn zwangerschap van Selena is geen eitje geweest en ik ben bang dat dat met een tweede weer zo gaat zijn. Natuurlijk hoeft dat niet.
Mooi omschreven! Alles op z’n tijd toch? Het gevoel komt vanzelf. Of niet. Het is jullie gezin en of dat groot, klein of er tussenin zal zijn is helemaal jullie keuze.
Grappig hoe je het omschrijft. Zo ging het bij mij ook. Voordat onze dochter er was, wilde ik sowieso kinderen, het liefste 4! Toen ze er eenmaal was, was het af, compleet. Ik heb nooit meer de behoefte of verlangen gehad om nog een kindje te krijgen en nu bijna 17 jaar later ben ik heel gelukkig en tevreden met mijn enige dochter.
Mooi artikel Elise!
Ons dochtertje is 2 jaar en 7 maanden en voor mij voelt het nu compleet maar ik weet nog niet hoe ik daar volgend jaar over denk. Maar dat zien we dan wel weer.
En inderdaad kinderen krijg je! Mooi verwoord allemaal!!
Liefs… Ilona
Heel mooi geschreven! Knap dat je het zo op papier durft te zetten, er zal vast veel commentaar komen.. Ik vind het goed van je dat je er zo over denkt, een tweede kindje moet niet praktisch zijn maar moet je met volle overtuiging voor willen gaan! Zodat jij er klaar voor bent om hem of haar de liefde te geven die hij of zij nodig heeft! Moedig artikel!β€οΈ
Mooi geschreven Elise. Mila is nu dik 10 maanden en eerlijk gezegd is het gezin voor mij compleet zo. Ik vind 1 kindje prima. We genieten zo van haar en kunnen nog genoeg dingen voor onszelf doen. Heerlijk zo.
Heel mooi en eerlijk artikel.
Ik ben net zwanger van de eerste, maar ik en mn man zouden allebei heel graag 4 kinderen willen. Alleen we gaan wel met de insteek erin, van we zien wel hoe alles loopt.
Ik en mn broertje schelen 6 jaar en ondanks het leeftijdsverschil was/ben ik echt dol op hem en speelden we ook heel veel met mekaar. Dus ikzelf zou niet vanwege de leeftijdsverschillen alles vlak achter mekaar doen.
Leuk om te lezen! Onze dochter was 3,5 jaar toen ze een broertje kreeg. Wij hadden hier ‘bewust’ voor gekozen. Vind het heerlijk dat er zo’n tijd tussen zit. Ze is zindelijk, vind het heerlijk om te helpen met de verzorging van haar broertje en ze is niet meer zo afhankelijk van me. Bij ons kwam de wens voor een tweede ook pas na 2,5 jaar. En dan nog niet eens zo zeer uit ons maar voor mijn dochtertje wilde ik graag een broertje/zusje. Ze was vaak alleen (ook al heeft ze vriendjes en neefjes/nichtjes) en dat
wilde ik niet. Wij hebben echt kunnen genieten van alleen onze dochter en nu van alleen onze zoon want onze dochter gaat naar school.
Zo denk ik er ook precies over! Mooi artikel!
Wat herkenbaar! Hier ook ‘nog’ geen tweede op komst, ons dochtertje is 20maanden en ook best pittig in deze fase π
Mooi artikel Elise, goed geschreven en zo te lezen doe je het ook goed, je benadert het van alle kanten en laat behalve je gevoel ook je verstand spreken, heel mooi, zo kom je tot de juiste beslissingen! Ik snap ook dat je de ‘disclaimer’ er in hebt gezet, heel verstandig, want het is voor een lezer soms moeilijk het niet teveel op zichzelf te betrekken. Complimenten!
Wow. Ik had dit gewoon zelf kunnen schrijven zowat! Ik heb zelf altijd graag drie kinderen gewild mocht dat ons gegeven zijn. De wens voor een kindje was voor ik zwanger raakte megagroot. Inderdaad: ik stons ermee op, ging ermee slapen en aaide zelfs al vaak onbewust over mijn buik omdat ik zooooo graag wilde dat daar een kindje in zou groeien. Maar nu… nu dat Mees er is… ik vind het eigenlijk wel even prima zo! Ik ben zo hoteldebotel verliefd op mijn kind en ik moet er niet aan dΓ©nken dat daar op dit moment een zwangerschap tussen zou komen. Klinkt heel hard en zo bedoel ik het natuurlijk niet! Maar ik vind het gewoon heerlijk om even alle aandacht voor mees te hebben. En wat je zegt: eraan denken en er naar handelen zijn verschillende dingen. Natuurlijk kriebelt het als ik zwangere vrouwen hoor praten en zie of er over lees bij bloggers. Maar om heel veel redenen zijn wij het nog even niet van plan.
Wat heerlijk dat je voor je gevoel al compleet bent. Ik droomde vroeger altijd van een groot gezin, maar dat zat er blijkbaar niet in π Wij willen ooit nog wel voor een tweede gaan en omdat je in ons traject nooit weet hoe lang dat gaat duren, gaan we waarschijnlijk volgend jaar wel al aanvragen. Maar ik heb hetzelfde als jij: de puzzel is al compleet en ik weet dat er nog meer liefde in het vat zit, maar ik kan het me bijna niet voorstellen. Dus als de puzzel geen vierde stukje krijgt, dan is het ook prima. Ik ben al zo gezegend met kleine Robijn.
Ik heb altijd gedacht veel tijd tussen de eerste en de tweede te willen. Leek me handig en fijn dat je volledige aandacht kon geven aan de eerste. Toen onze spruit er eenmaal was, wist ik het niet meer zeker.
Een ding wist ik wel; ik wil het eerste jaar volledig alle aandacht aan deze spruit geven, dus alle eerste keren alleen aan hem besteden en niet al bezig zijn met andere eventuele spruiten. nu is hij 1,5 en we zien wel,
Doen wat goed voelt…
Wat een mooi, openhartig artikel! Zelf wilde ik absoluut geen tweede. De eerste zwangerschap was verschrikkelijk met de HG, de heftige bevalling, de postpartum depressie.. Ik wilde er nooit aan beginnen.
Tot ik in augustus ongepland zwanger raakte en het vruchtje verloor met 5 weken. Ik was zΓ³ verdrietig en de gedachte aan een broertje of zusje voor FJ liet me niet meer los. De maand erop was ik weer zwanger, dit keer gepland. Vandaag precies 17 weken.
Hoewel het allemaal heel verdrietig is ben ik toch blij voor de ongeplande zwangerschap. Het vruchtje dat ik verloren ben heeft ons toch heel veel geluk geschonken, al was het maar 5 weken oud.
Wat enorm verdrietig lieve Silke.. En ik kan mij Γ©norm goed voorstellen dat juist het verlies een verlangen heeft aangewakkerd. Wat ontzettend fijn dat je nu weer zwanger bent! En je hoort morgen of het een jongetje of meisje is toch? Super leuk! Veel plezier morgenavond <3
Ja ben er best even stuk van geweest, maar gelukkig gaat nu alles heel goed!
Dankjewel, ben zo nieuwsgierig haha π
Wat een leuk artikel, en fijn dat er zoveel lezers hetzelfde gevoel hebben. Ik had/heb eigenlijk net het tegenovergestelde. Ik wist dat ik (als het me gegeven was) graag kinderen wou, maar verder had ik niet veel met andermans baby’s. Het was uiteindelijk mijn man waarbij de klok als eerste echt begon te tikken. Initieel dachten we aan 2, maar nu ik mijn prachtdochter in mijn armen heb (3 maand en …), denk ik dagelijks ‘nog meer, nog meer, ik wil er minstens 10!’ π
Zover zal het wel niet komen, en mijn man wil er nog steeds maar 2 dus daar zal het wel bij blijven, maar toch grappig dat ieder zijn hormonen totaal andere kanten kunnen uitgaan, ondanks die eerste loodzware maanden die iedereen doormoet!
Ach, zolang je gelukkig bent en doet wat goed voelt, hoef je niemand verantwoording af te leggen over waarom (geen) Volgende Uk! Genieten van Fos!
Een algemeen advies is om 15-18 maanden je lichaam latem te herstellen. Je hormonen zijn er wel uit, maar je bekkenbodem en de rest van je gestel heeft vaker de tijd nodig blijkt π
Daarom zeg ik ook ‘de theorie’ want als het aan mij ligt lijkt mij de eerste 1,5 jaar een no-go voor een nieuwe zwangerschap, poeh..
Iets teveel om me heen gezien dat weinig tijd tussen 2 kindjes heeeeel pittig is! Dus wij kiezen er nu bewust voor (dochter is nu 15 mnd) om wat langer te wachten met nr 2. Zodat ze wat zelfstandiger is en we voldoende aandacht aan beide kindjes kunnen geven zonder het gevoel te hebben overal tekort te schieten.
Daarbij, ieder zijn eigen “keuze”! Ik denk dat zoiets heel persoonlijk is en aan beide “keuzes” voor- en nadelen zitten.
Geniet lekker van Fos!
Ontzettend herkenbaar stuk! Ik dacht ook altijd dat ik zeker twee kinderen zou krijgen. Nu heb ik er eentje van 2,5 en is het goed zo. Ik zeg nooit, nooit, maar het voelt nu compleet en fijn met zijn drietjes. Bovendien ben ik fysiek nog niet hersteld dus ik voel er weinig voor om nog eens 2, 3 jaar te kwakkelen.
Het gevoel komt wel of het komt niet, tijd zal het leren!
Wat prachtig geschreven!! Heel mooi! Geniet ook maar zeker van jullie perfecte pannenkoekje! Jullie verdienen het!
Ik krijg altijd een beetje kriebels als ik mensen hoor zeggen ‘want dan hebben ze zoveel aan elkaar’ Ga toch weg, wat een onzin. Ik scheel 10 jaar met m’n broertje (ik ben 25, hij is 15) en we hebben een broer-zus band zoals ieder ander. Ik woon inmiddels niet meer thuis, maar we zoeken elkaar vaak op en hij logeert ook vaak bij me. Tuurlijk is het wat lastig om over ‘volwassen zaken’ te praten, maar volwassen ben je langer dan dat je kind bent, dus die tijd komt nog wel. Dus dat er een (dikke) paar jaar tussen zitten, is hΓ©lemaal niet erg. Wat me ook altijd opvalt is dat mensen dan vaak aan mij (!) vragen of mijn ouders er gepland 10 jaar tussen hadden zitten. Wat een vraag! Ten eerste weet ik het zelf niet eens (en heb daar ook niks mee nodig) en ten tweede gaat een ander dat helemaal niet aan. Heel verstandige keuze van jullie, Elise, om het lekker zelf in de hand te houden. Laat je kop niet gek maken π Hahaha, even alle ergernissen eruit gegooid π
Ik vind het altijd raar als mensen zo’n opmerking als ‘dan hebben ze wat aan elkaar maken’. Ik ben van mening dat je als ouder niet aan een tweede moet beginnen omdat dat ‘zo leuk is voor de eerste’. Er zijn helaas ook gezinnen waarbij de kinderen niks met elkaar hebben, een goede band onderling kun je niet forceren. Mijn zusje en ik schelen iets meer dan een jaar en hebben nooit met elkaar kunnen opschieten. We hebben al 12 jaar geen contact meer (ik ben nu 30). Hoewel ik dolblij ben dat ik haar nooit meer hoef te zien maakt het me ook soms verdrietig als ik me vergelijk met andere mensen. Ik probeer het zo min mogelijk te doen maar het lukt niet altijd. π
Om heel eerlijk te zijn was ik dus veel liever alleen opgegroeid, het had mijn jeugd zo veel makkelijker, leuker en zorgelozer gemaakt. Maar nog liever had ik het type band gehad als wat Leonie beschrijft. Maar goed, het is zoals het is.
Ik zou dus geen tweede willen omdat ik enorm bang ben voor herhaling van de geschiedenis (mijn ouders hebben ook geen contact met hun broers en zussen). Ik vind het dus goed met eentje. π Elise volg je hart en gewoon lekker doen waar jullie je goed bij voelen! Fijne feestdagen alvast.
Oef, wat verdrietig Lauren.. Zo zie je maar dat elk verhaal anders kan zijn. Boris is beste vrienden met zijn broer, jij en je zus spreken elkaar niet meer. Ik denk dat alles kan gebeuren, of kinderen nou wel of niet kort op elkaar zitten of van hetzelfde geslacht zijn. Het ligt aan de ouders, de kinderen of de situatie. Soms gaat het wel en soms niet. De ene familie is enorm hecht en de andere – met dezelfde ‘soort’ familie – totaal niet. Ik heb besloten dat soort gedachten, of iets praktisch is of leuk kΓ‘n zijn, niet van belang te zijn in onze beslissing. Puur of er eentje welkom is of niet naar aanleiding van een wens en een gemis in ons hart. Dat is voor mij leidend geworden en ik voel mij daar ook goed bij :). Jij ook hele fijne feestdagen alvast! Bedankt je berichtje π
Ons dochtertje is nu 4 jaar en ons zoontje 5 maanden oud. Tijdens mijn tweede zwangerschap, heb ik genoten van alle kusjes en knuffels die mijn buik van ons dochtertje kreeg. Ze was er vol van, dat ze een broertje of zusje (was een verrassing) zou krijgen. Tot dat haar broertje daadwerkelijk was geboren. Ze was behoorlijk jaloers en moest om het minste geringste huilen. Dat hadden we niet aan zien komen… In de weken voor mijn bevalling had ik heel veel met haar gepuzzeld, maar daar lag ik dan ineens op bed met een baby bij me. Mama had ineens geen tijd meer. Dat viel natuurlijk enorm tegen. Wat had ik het zelf zwaar om te zien hoe moeilijk zij het had en ik haar even bijna geen aandacht kon geven. Gelukkig hadden we een hele lieve kraamverzorgster, die haar veel aandacht schonk en met haar deed spelen, dus daar was ze gek op. Maar dat ze toen meer van de kraamverzorgster moest hebben dan van mij, maakte me ook weer jaloers.
Het heeft zeker 3 maanden geduurd, voordat ze het echt leuk begon te vinden om grote zus te zijn. Natuurlijk had ze wel haar enthousiaste momentjes, maar over het algemeen was ze nog erg jaloers.
Nu heeft ze gelukkig veel minder last van jaloezie. Zo af en toe nog, maar ze speelt nu ook graag met hem op zijn speelkleed.
De jaloezie van ons dochtertje in het begin vond ik moeilijk, maar toch heb ik geen spijt van het leeftijdsverschil. Ze helpt graag, wat erg fijn is en ze is al behoorlijk zelfstandig. Daarnaast vind ik het fijn dat we haar heel lang de volledige aandacht hebben kunnen geven en heel veel van haar hebben kunnen genieten.
Dat weinig leeftijdsverschil voor een hechte vriendschap zorgt, is ook niet gegarandeerd. Zelf ben ik de jongste van 4 en ook nog eens een stuk jonger dan de rest, maar ik heb het altijd erg leuk gevonden.
Gewoon gaan voor waar jullie je goed bij voelen!
Sorry voor mijn lange lap tekst π
Lieve elise dit hadden mijn woorden kunnen zijn! De eerste 3 maanden waren hier ook zo heftig (door darmkrampjes). Daar zou ik echt heel bewust nog eens voor moeten kiezen, ik zou het niet ‘zomaar’ even erbij doen. Mijn zoontje is nu 5 maanden en ik geniet nu zo van de rust en regelmaat die hij heeft. Slaapt nu net van 7 tot 7 dus ik heb ook echt weer even voor mezelf en voor mijn man s avonds. Ik zie uiteindelijk wel een gezin voor me met 2 kindjes, maar zou dat prima vinden als mijn zoontje een jaar of 3/4 is. Lekker genieten van deze tijd en alle leuke momentjes die gaan komen binnenkort; praten, lopen..
Mooi, dat je er even bij stil staat dat niet iedereen even ‘makkelijk’ zwanger raakt. Ik ben er sinds juni dit jaar achter dat ik endometriose heb, terwijl wij al sinds eind september hoopten dat ik zwanger zou raken. Cyste, linkereierstok en cyste laten verwijderen, diagnose endometriose. BAM…. Ondanks dat ben ik nu, tegen mijn verwachting in, hartstikke zwanger. Wauw, wat prijs ik mijzelf gelukkig! En deste meer heb ik een hekel aan mensen die praten over kinderen ‘nemen’, die dan ook van mij daar commentaar op kunnen verwachten. Ik ben mij maar al te bewust van mijn geluk, en dat een eventuele 2e zwangerschap helemaal niet zo vanzelfsprekend hoeft te zijn.
Ik heb ook endometriose, bij mij zit alles dicht verkleefd de kans dat het gaat lukken is zeg maar 0.1 % ofzo. Wij hebben ons er bij neer gelegd dat het voor ons niet is weggelegd, maar ergens geeft een verhaal als dit toch weer een sprankeltje hoop. Bedankt voor het delen.
Fijn om zo’n eerlijk verhaal te lezen!
wij hebben een zoontje van 7 jaar en die is enigst kind. we zeiden altijd dat we 2 kinderen wilde (mijn man komt uit gezin van 3 en ik ben enigst kind). na de bevalling werd mij geadviseerd om min 2 jaar te wachten met een 2e ivm met mijn negatieve bloedgroep en rhesusfactor en onze zoon juist alles positief. Na 2 jaar ben ik gestopt met de pil. maar ben ik ook heel erg ziek geworden. Toen er na 2 jaar eindelijk uitgekomen was wat het tijd om te herstellen. maar in de tussentijd ontstonden er bij mijn man rugproblemen waar tot op heden nog steeds geen verklaring voor is maar mbv chiropraxie is het leefbaar. inmiddels is onze zoon 7 en sinds dat hij 5 jaar is hebben wij besloten om het bij 1 kind te laten. We kunnen nu alles doen wat we willen. onze zoon is zelfstandiger aan het worden en moeten wij dan onze gezondheid op het spel zetten voor een evt tweede? Nee…
Jaren werd er gevraagd wanneer komt er een tweede en sinds we vertellen wat onze achterliggende gedachten is, heeft iedereen er begrip voor.
Ik ben ook de jongste en het enige meisje, tussen mij en de tweeling boven mij zit 10 jaar. Ik was ook de ongeplande verrassing, net als de tweeling eigenlijk. Tussen hen en de oudste zit slechts 16 maanden. Na wat ik weet was dat ook niet helemaal de bedoeling, ze wisten ook pas dat het een tweeling werd op de dag van hun geboorte, maar goed das een ander verhaal. Verder heb ik het nooit als vervelend ervaren dat er zo’n verschil tussen zat. Denk als in elk gezin, kon ik met sommige broers beter opschieten als de ander. Ook waren ze al het huis al uit, toen ik dingen wat meer begon te beseffen. Het enige wat ik achteraf jammer vond is dat de leeftijd als ouder wel mee gaat spelen als je wat later nog kinderen krijgt. Als ik door foto boeken blader en zie wat mijn ouders allemaal met mijn broers ondernamen en voor hun dus bepaalde herinneringen geeft aan onze ouders en dan mijn fotoboeken gevuld zijn met min of meer de zelfde dingen, alleen staat daar dan een broer in de plaats. Het is denk ik anders om als 20er of jong 30er een balletje te trappen of je kind te leren fietsen als 40er. Niet dat mijn ouders de opvoeding en zo aan mijn broers over lieten ik heb daar hele andere herinneringen voor in de plaats als hun dat hebben.
Helaas is het waar dat je kinderen mag krijgen en het voor ons niet weggelegd blijkt te zijn tot onze grote spijt. Maar mochten we wel dat geluk gehad hebben, zouden er bij ons ideaal gezien minimaal 2 tot 2,5 jaar tijd tussen zitten. Geloof niet dat ik er aan moet denken om al terug zwanger te zijn van een 2e of zelfs 3e als het kindje ervoor nog geen jaar of amper een jaar is.