Baby

Zwangerschap & Moederschap

Mijn bevallingsverhaal Ten tijde van mijn eerste zwangerschap was ik nog student, wel een wat oudere ik was al 28, maar ik studeerde voltijd. Ik had mijzelf als doel gesteld om zo veel mogelijk studiepunten te halen tijdens mijn zwangerschap. Ik wilde geen vertraging oplopen door de zwangerschap of bevalling dus studeerde ik hard door. Vanaf een week of 35 was voelde ik me niet zo lekker meer. Maar de tentamens kwamen eraan dus ik dacht dat het de stress was. Een aantal keren belde ik de verloskundige maar die zei dat het waarschijnlijk een blaasontsteking was en ik moest gewoon de afspraak afwachten die ik al had staan. Toen ik op dinsdag eindelijk bij de verloskundige kwam voelde ik me echt niet lekker meer. Ik begon me ook wel een beetje zorgen te maken. Maar ik had eigenlijk ook geen zin in ‘gedoe’ want ik had tentamens. Mijn bloeddruk werd gemeten en die bleek veel te hoog. Ik mocht meteen door naar het ziekenhuis! Daar kreeg ik allerlei onderzoeken en uiteindelijk begon de verloskundige over inleiden. De baby moest eruit. Mijn man maakte een afspraak op donderdag voor het inleiden en ik had totaal geen idee wat me allemaal overkwam. Ik zat middenin mijn tentamenweek dus ik had geen tijd om te bevallen! Uiteindelijk drong het een beetje tot mij door. Ik kon ook eigenlijk niets meer, bij een beetje inspanning voelde ik me al niet goed worden. Ik besloot het te accepteren maar eigenlijk had ik er echt geen zin in want ik wilde mijn tentamens halen en dan mocht de baby pas komen. Maar goed, soms heb je het niet voor het zeggen. Twee dagen later was ik aan de beurt om ingeleid te worden. Aan alle kanten kregen we te horen dat het niet per se hoefde te zijn dat we die dag dan ook een baby zouden krijgen. Het kon wel eens dagen duren, vooral omdat ik pas 37 weken en 3 dagen was. Om 7 uur ‘s ochtends moesten we bellen of er plek was. En dat was er. Om 9 uur waren we in het ziekenhuis en ik kreeg op de verloskamer de eerste tabletjes om de baarmoeder te laten rijpen en verstrijken. In totaal zou ik gedurende de dag drie keer twee van die tabletjes krijgen. Ik mocht terug de zaal op, waar er geen bed voor mij was maar dat terzijde. Na anderhalf uur kreeg ik de eerste controle, wat bleek? Ik had al 4 cm ontsluiting. Daar had ik niets van gemerkt, dus ik dacht nou, dan zal de rest ook wel meevallen. Eitje. Ondertussen werd er van alles gemeten en gemonitord. De baby vond het niet meer zo leuk in mijn buik dus er moest echt wat gaan gebeuren. Ik mocht weer terug naar de verloskamer waar een plan werd gemaakt hoe we nu verder gingen. De tabletten kreeg ik niet meer want dat was niet nodig. Uiteindelijk werd er om 4 uur besloten dat mijn vliezen gebroken werden. Dat deden ze in de hoop dat mijn lichaam het verder op zou pakken en ik dus meer ontsluiting zou krijgen zodat ik kon bevallen. Ik lag aan een bloeddruk meter, CTG en mijn zoon kreeg dingen op zijn hoofd geplakt. Later vond ik ook nog een elektrode aan de binnenkant van mijn been maar waar die voor diende weet ik nog steeds niet. De verloskundige kwam eraan met een soort van hele grote plastic haaknaald om mijn vliezen te breken. Daar voel je niks van trouwens, een kleine plop. Ik moest daarna maar afwachten of er iets ging gebeuren. En of er iets gebeurde! Ik wist niet wat me overkwam. Ik kreeg weeën en weeën en weeën, het hield niet op! De een na de ander. Geen tijd om op adem te komen of om erbij stil te staan wat er gebeurde. Na een tijdje gilde ik het uit, ik moest een ruggenprik! Ik had echt geen idee wat me overkwam en waar ik het moest zoeken. Ik was kotsmisselijk, kreeg een zuurstofkapje op en was echt heel beroerd. De anesthesist kwam aan met de ruggenprik, wierp één blik op mij om vervolgens te concluderen dat het niet ging gebeuren. Deze mevrouw was al veel te ver volgens hem. Toen raakte ik echt in paniek. Ik had gelezen dat je ongeveer een uur per centimeter ontsluiting moest rekenen en dus had ik nog zeker 5 uur te gaan. Hoe moest ik dat in godsnaam doen? Met die als die pijn, geen moment rust om bij te komen. Ik was woedend! Mijn man stond op de verkeerde plek en kreeg een vuist van mij in zijn kruis. (Sorry liefje) Een verpleegster zei, als deze mevrouw geen toneel speelt kan ze al aardig ver zijn. Er werd gekeken hoe ver ik was. Ondertussen voelde ik me heel anders en riep ik dat ik ook nog eens moest poepen. Als of alles al niet erg zat was. Verbaasd keek de verloskundige me aan, binnen een half uur was ik van 4 naar 10 centimeter ontsluiting gegaan. Dus mocht ik gaan persen. Wat een verademing was dat zeg! Ik perste zo hard als ik kon. De baby kreeg weer een dipje dus werd er besloten te knippen, ik vond alles best als hij er maar uit kwam. Een dubbele knip werd het uiteindelijk, de grootte van de spuit met de verdoving maakte nogal wat indruk maar als je zo ligt te creperen maakt ook dat niets meer uit. De knip voelde ik niet eens. Na 8 minuten persen was onze zoon Depp geboren. Hij werd op mijn borst neergelegd en poepte me meteen helemaal onder. Dus daar lag ik dan, poedelnaakt, onder de poep met een baby op mijn buik. Ik geloof dat ik na twintig minuten vroeg hoe hij er eigenlijk uit zag. Die tijd had ik even nodig om tot mezelf te komen. Natuurlijk was ik super blij dat hij er was. Maar wat me net daarvoor allemaal was overkomen moest ik echt even verwerken. Dit scenario had ik nooit kunnen bedenken. Achteraf realiseer ik me pas hoe vaak je nadenkt over jouw bevalling en dat je een soort van droombevalling in je hoofd haalt. Maar tegen de tijd dat ik door had dat mijn bevalling was begonnen was hij eigenlijk al weer afgelopen. Het heeft mij best een tijd gekost om dat te accepteren. Depp is geboren om 16:38 toen werd me gezegd dat ik voor 21 gehecht moest zijn. Om vijf voor negen ging de laatste hechting erin. Omdat het zo druk was op de afdeling heb ik heel erg lang moeten wachten totdat ik gehecht werd. De gynaecoloog moest er nog bij komen om te kijken of ik niet te erg was uitgescheurd. En nadat ik voor de derde keer een vinger op een plek had gehad waar ik echt niet op zat te wachten zei ik ook dat ik er nu wel helemaal klaar mee was. De verloskundige in opleiding begon met hechten. Ze vertelde me dat ik haar laatste praktijkopdracht was. Als ze met mij klaar was, was ze afgestudeerd. ‘Oh leuk’, zei ik, ‘Ik heb vandaag eigenlijk ook een tentamen’. Maar als snel kon ik niets meer zeggen. Ik zakte weg, mijn ogen draaide weg en ik moest een paar keer naar een stabiele zijligging. Het hechten deed vreselijk veel pijn, ik lag te bibberen en rillen in mijn bed. Nog steeds onder de poep en poedelnaakt. Alles bij elkaar duurde dat zeker een uur. Omdat het niet meteen na de bevalling was gebeurd voelde ik alles en ondanks de extra verdovingen trok ik het niet meer. Ik geloof dat ze vertelde dat ze door drie lagen heen moest waardoor het extra lastig was. Die mega knip en mijn super harde persen waren natuurlijk niet erg bevorderlijk voor de situatie. Helaas heeft ze door mij op dat moment niet kunnen afstuderen want ik vroeg de verloskundige het over te nemen zodat het sneller ging. Overigens had ik het tentamen wat ik die maandag maakte wel gehaald!

Loukie deelt vandaag haar verhaal, hoe zij als student zwanger werd en eigenlijk zich volledig wilde concentreren op haar studie. Met rust in haar hoofd wilde ze de studie afronden en daarna bevallen, wel zo praktisch. Maar kleine Depp had het moeilijk in de buik en hij moest gehaald worden met 37 weken. De bevalling was zwaar en het heeft Loukie aardig wat tijd gekost daarvan bij te komen.

Wil je meedoen aan deze rubriek? Leuk! Stuur mij dan een mailtje of laat het weten in de reacties bij dit artikel. 

(meer…)

Zwangerschap & Moederschap

Bijzondere verhalen #2 - Het verlies van een ongeboren kind (Lisette)

Lisette haar zwangerschap verliep wat vreemd, althans qua gevoel. Instinct? Moedergevoel? Lisette wijdt het aan beide. Tijdens de 20-weken echo blijkt het hartje van hun dochter niet goed te werken. De prachtige Malin kwam kort daarna ter wereld en Lisette neemt ons mee tijdens deze periode. Maar ook de maanden en jaren daarna waarin er absoluut prachtige lichtpunten te noemen zijn. Ze schrijft dit artikel om andere rouwende een hart onder de riem te steken, in de hoop steun te kunnen bieden. Lees je mee?

Zou jij ook graag mee willen doen? Dan is jouw verhaal van harte welkom. Stuur je mij een mailtje? Je verhaal mag anoniem. 

(meer…)

Persoonlijk, Zwangerschap & Moederschap

DSC 7717 800x530 - Twee jaar moeder van Fos - een reis door de tijd

Het is je vast niet ontgaan, sinds vorige week is onze zoon geen baby meer maar een stoere peuter. De afgelopen twee jaar waren een wervelwind aan emoties, ontdekkingen en momenten. De eerste maanden van spanning en slapeloze nachten, onze eerste vakantie samen naar Frankrijk, de vastgelegde stapjes op Moederdag, onze verhuizing vorig jaar en de overstap naar het KDV. Wat een enorm bewogen periode en nu er straks een nieuw klein mensje zich aan mag dienen is het tijd terug te kijken op die intens waardevolle tijd van mijn eerstgeboren zoon.

(meer…)

Zwangerschap & Moederschap

Goede Voorbereiding: Bevallingsverhaal #40 Linda

Wat zijn er onderhand veel verhalen voorbij gekomen, ik laat vandaag met veel plezier alweer nummertje 40 lezen. Deze keer van Linda die de bevalling van haar tweede kindje, een zoon, op heeft geschreven. Een vlotte bevalling zoals ze het zelf ook noemt, eentje die begon wanneer de nacht wilde starten. Lees je mee?

Wil je meedoen aan deze rubriek? Leuk! Stuur mij dan een mailtje of laat het weten in de reacties bij dit artikel. 

(meer…)

Zwangerschap & Moederschap

Moeders voor Moeders

Toen ik zwanger was van Fos had ik nog niet eerder gehoord van Moeders voor Moeders tot ik bij de verloskundige kwam voor mijn eerste echo. Ik vond het wel klinken als een mooie organisatie en melde mij aan. Nu met mijn tweede zwangerschap twijfelde ik niet of ik weer mee zou doen en onderhand zal volgende week mijn laatste bakken op worden gehaald. Bakken? Bakken met wat? Bakken met hCG hormoon!

(meer…)

Persoonlijk, Zwangerschap & Moederschap

Pretecho Elisejoanne.nl 1 - Pretecho - Jongetje of Meisje?

Allereerst wil ik jullie een heel gelukkig nieuwjaar wensen! En voor degene die amper konden wachten tot dit artikel online zou komen, hierbij het verlossende woord! Krijgt Fos een broertje of een zusje? Wordt ons gezin verrijkt met nog een jongetje of een nieuwkomer in de vorm van een meisje? En nog belangrijker; gaat alles goed daarbinnen? Kijk snel mee! (meer…)