IMG 1540 scaled - Tijd om afscheid te nemen

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Met alles in het leven en zo ook met deze website. Dit is misschien niet het langste artikel dat ik ooit heb geschreven maar wel het belangrijkste. En aan het einde daarvan neem ik afscheid van dit stukje internet.

Laat ik eerst even beginnen bij het begin, en een van de redenen waarom nu. Ons leven is namelijk veranderd en dat zorgt ervoor dat je dingen anders gaat zien en bepaalde beslissingen maakt. Omdat ik al ruim een half jaar niks heb geplaatst start ik bij de gebeurtenis van zo’n vijf maanden geleden.

Op vijf februari 2021 is namelijk geboren, onze dochter en zusje Guusje Babette Hermelien. Onze prachtige derde spruit mochten we in onze armen sluiten.

Guusje werd thuis geboren na een snelle bevalling met 39 weken en 2 dagen. Guusje is geboren met complicaties en moest met grote spoed naar het ziekenhuis. Boris en ik volgden en bijna zeven weken lang hebben wij heen en weer gependeld tussen het Isala in Zwolle, het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht en ons eigen huis.

Het waren zeven afschuwelijk zware weken waarin de ene dieptepunt de andere in rasse schreden volgde. Guusje heeft een erfelijke aandoening die voor altijd haar en ons leven zal bepalen. Een exacte diagnose blijft nog altijd uit, haar aandoening is dermate zeldzaam dat ondanks intensief zoeken het nog steeds niet duidelijk is wat ze precies heeft. In grote lijnen weten we waar de complicaties en de problematiek zich bevindt en voor een deel weten we wat er wel maar vooral niet of nooit mogelijk zal zijn. Er is op dit moment niemand anders op de wereld die heeft wat Guusje heeft voor zover de artsen weten. Een uitgebreid nationaal en internationaal team is op zoek naar herkenningspunten maar tot nu toe mag het niet baten. ‘De kans van één op een miljoen, misschien wel meer’. En zie hier.

Ons leven is sinds haar geboorte, sinds dat onze woonkamer vlak na haar geboorte vulde met ambulancepersoneel en politieagenten, vooral altijd veranderd. Alles is anders. Er is veel verdriet. Een onbeschrijfelijk groot verdriet. Ons leven heeft maandenlang stil gestaan en sinds kort pakken we de draad, waar kan, weer op.

De zorgintesiteit voor Guusje is groot, de zorgen ook. Hoewel Guusje nu stabiel is en wij prachtige en fijne momenten met haar mogen ervaren is dit niet een gegeven voor de toekomst. Haar huidige situatie zal veranderen en wij zullen mee moeten deinen met die veranderingen.

Dat betekent keuzes maken. De zorg voor een meervoudig gehandicapt kind betekent een nieuw pad om te bewandelen. Meer tijd voor het een en minder tijd voor het ander. Mijn werk is het eerste dat hierin het onderspit delft, logischerwijs. De aandacht ligt bij onze drie kinderen en alle afspraken, onderzoeken, gesprekken, behandelingen en operaties die zullen volgen voor één van hen.

Al langere tijd haal ik niet meer de vreugde en voldoening uit het schrijven van artikelen en maken van video’s. En nu wordt het ook gecompliceerd door het feit dat ik simpelweg te weinig tijd heb. Mijn aandacht en focus ligt voor het grootste deel van de week bij de grootste prioriteit; mijn gezin. Qua praktisch handelen en mentale gemoedstoestand gaat het meeste naar Guusje maar de andere kinderen hebben evenveel recht op aandacht en liefde en dat betekent dat ik nog meer mijn best moet doen, nog harden zal moeten lopen. Voor hun allemaal. En dat is precies hetgeen ik van plan ben. En dus moet ik andere zaken laten vallen.

Daarom heb ik besloten mij te focussen op één kanaal en dat is Instagram. Daar blijf ik actief omdat ik niet alleen daar wel de vreugde uit haal, tezamen met plezier en afleiding maar dit ook een behapbare inkomstenbron is die ik nodig heb om ook dat deel van mijn verantwoordelijkheid voor mijn gezin te leveren.

Zoals Monica tegen Rachel zei in Friends; ‘it’s the end of an era’. En dat is het ook want na bijna een decennia lief en leed delen is dit een einde van een persoonlijk tijdperk. Alle persoonlijke video’s op Youtube staan op privé, de weekvlogs heb ik eraf gehaald en zoals je kan zien is álle content van deze website gehaald. De stap om dit te doen voelde aanvankelijk enorm groot en vrij rigoureus maar terwijl ik hier praktisch handen en voeten aan gaf voelde het met elke klik als de juiste stap. Ik ben niet meer de blogger Elise Joanne, ik ben geen vlogger die de behoefte heeft – zeker nu – elk aspect van haar leven te delen. De focus leggen op één kanaal geeft me de mogelijkheid te delen waar ik mij senang bij voel, de sturing hierin beter in te zetten en ook luchtigheid en plezier van hetgeen deze kanalen bieden, te kunnen behouden.

Want stoppen met werken, stoppen met wat ik jarenlang heb opgebouwd is niet wat ik wil. Ik haal tijdverdrijf, afleiding en ook vreugde uit mijn werk. En dat is – zeker nu – enorm belangrijk. Want ik wil niet verliezen wie ik ben maar dat zal samen moeten gaan met wie ik moet worden.

Dus ik neem afscheid van hetgeen altijd de basis was, de start van alles. De naam behoud ik, de website (als lege huls) ook. Maar ik kom niet meer terug. Sowieso niet en nooit meer zoals het nu altijd beschikbaar was. Wellicht komt er ooit een moment dat ik duidelijk heb wat ik dan wel met deze plek nog wil maar dat heeft tijd nodig en zal een geheel andere invulling bevatten. De blogger en vlogger is niet meer. En eigenlijk al een hele lange tijd niet meer. De kogel is nu definitief door de kerk.

Ik ga een onbekend pad bewandelen met mijn gezin. En ik neem jullie daarin voor een klein deel mee via Instagram en ik zou het geweldig vinden je daar terug te zien. Indien deze website, dit stukje internet, de plek was waar ik jou mocht ontmoeten en het hierbij blijft voor je; bedankt. Bedankt voor alle keren dat je mijn website hebt bezocht en de video’s hebt bekeken. Die dankbaarheid komt uit de grond van mijn hart en is voelbaar tot in mijn linkerteen.

Deze keuze maken doe ik niet lichtzinnig maar wel met licht gemoed. Er is een last van mijn schouders nu ik zelf duidelijk heb wat ik niet wil en waar een natuurlijke punt achter gezet moet worden. Ik doe dat tevens met trots en een opgeheven hoofd. Alles wat online is gekomen, elke punt en komma die ik schreef, alle epistels die ik tikte. Ik deed dat grotendeels met veel plezier en heb genoten van de afgelopen tien jaar.

Ik eindig hier. Er valt nog zoveel meer te vertellen, meer uit te leggen en op te schrijven. Maar het is goed zo. Het is klaar.

Ik sluit het hoofdstuk.

Voor de allerlaatste keer sluit ik af met de o-zo-vaak getikte letters;

Liefs,

Elise Joanne

*tekening van ons gezin is gemaakt door Lieverdanlief