Nog steeds ziek?

Oh jongens toch, wat een chaos in huize Elise Joanne afgelopen twee weken.. Ik werd ziek en niet zo’n klein beetje ook. Van een mogelijke longontsteking naar gekneusde ribben, van een defect en doof oor naar verschrikkelijke druk in mijn hoofd. Het was geen pretje. Zelfs op de site was mijn afwezigheid te merken; voor het eerst in járen had ik niet op gezette dagen een artikel online. En vandaag wederom geen fatsoenlijke Elise’s Weekly Pictorama. Gaat alles wel goed?

Een van mijn stokpaardjes is toch wel dat ik een ‘trouwe’ blogger ben. Ik kies voor kwaliteit én kwantiteit (als ik dat eerste zo zelf mag zeggen). Ik probeer op dagelijkse basis content klaar te hebben waar ik achter sta, wat ik mooi of leuk vind om te delen. Al jaren. En collega’s die ook fulltime bloggen en hier met de pet naar gooien, ik heb daar een mening over. Zoveel is onderhand duidelijk denk ik. Maar ook ik trok het afgelopen weken even niet en mijn voorraad artikelen was op. En ik weiger wel om te publiceren óm het publiceren want dan ga je je doel voorbij denk ik. Zeker als blogger! De eerste paar dagen voelde ik mij hier verschrikkelijk over, ontzettend schuldig en een farce.

Maar ik was op een gegeven moment te ziek, te veel aan het ijlen door de koorts om er echt om te geven. Als je ziek bent, goed ziek bent, dan heb je zo’n wanhopig momentje dat je twijfelt of je OOIT nog beter zal worden. Heerlijk dramatisch maar ik heb afgelopen week ook even een flink potje tranen in Boris zijn nek gedeponeerd en snikkend uitgebracht ‘waaarrrrroooom iiiiiik?’. Moet kunnen.

Onderhand is de koorts gezakt, de intense hoestbuien zijn nu nog irriterende en vervelende kuchjes. Mijn eetlust is weer terug en heb ik nu maar een half doof oor en geen héél doof oor. Wat er overblijft is een hoopje mens dat zwak, energieloos en moe is. Een douchebeurt slaat nog het leven uit mij. Ik ben 3 kilo lichter en voel mij letterlijk en figuurlijk gesloopt door dat ellendige influenzavirus.

Want dat is wat ik had; een virus. Een virusje? Ja, een virusJE. Maar ik voelde mij er behoorlijk verschrikkelijk door. Ik heb uiteindelijk zoveel gehoest dat mijn ribben het niet meer trokken en een gekneusde versie onvermijdelijk was. Auw. Maar het hoesten was niet het resultaat van een ontsteking uiteindelijk, mijn ontstekingswaarden waren hoog maar niet ‘ontstekings-hoog’ zo bleek. Gelukkig maar want dan was ik verder van huis. Maar alsnog heb ik 11 dagen koorts gehad en ontstond vorige week maandag een vervelende situatie met mijn oor. Ik had een perfecte voedingsbodem voor een slecht werkende buis van Eustachius gecreëerd en zoog mijn oor ‘vacuüm’ na een knuffel met Boris. Ja, hoe raar wil je het hebben? De timing was dus verschrikkelijk; wat niet had moeten gebeuren met mijn oren gebeurde namelijk. Ik zorgde ervoor dat met dat vacuüm zuigen mijn trommelvlies compleet stijf stond, er kon geen lucht of vocht meer in en alles stond bol van de druk. ‘Poeh, zo erg heb ik het nog nooit gezien zeg’. Fijn, dank u meneer de huisarts. Geruststellend! Onderhand heb ik een aantal keren mijn eigen oren geklaard na de immense druk in mijn hoofd niet meer aan te kunnen. Ik ben geen watje, maar de pijn die deze situatie met zich meebracht vond ik niet te harden. Ik kreeg op een ochtend mijn ogen niet meer open van de immense ophoping van druk die in mijn hoofd was ontstaan. Dit werkte maar was helaas van korte duur; telkens kwam het weer terug. Maar wel minder!

Vandaag zijn wij 14 dagen verder en ik kan oprecht zeggen dat ik nog nooit zo lang, zo ziek ben geweest van een virus in mijn lijf. Ik ben slap, moe en heb nog steeds een constante vervelende druk in mijn oren. Gelukkig is dat nu relatief goed te handelen, ik merk dat ook dit telkens iets beter aan het worden is. Pas als het virus uit mijn lijf is en de verbinding tussen mijn neus en oren weer ‘normaal’ doet zal ook mijn oor weer goed functioneren. Tot die tijd moet Boris veelal zijn vragen en wensen naar mij schreeuwen en hoor ik steevast de bel niet. En slik ik wat meer paracetamol dan de voorgeschreven dosis is. Ook dat moet kunnen.

Ik ben dus aan de beterende hand, eindelijk! Ik merk dat ik nog een lange weg te gaan heb met mij écht goed voelen maar ik heb inmiddels wel weer de knop omgezet en voel mij niet constant meer ellendig. Dit virus heeft echt even het lood uit mij geslagen en ik heb moeite mijzelf weer op te pakken.

Aankomende week neem ik dus nog wel even de tijd om alles weer draaiende te krijgen en om mijn weg weer te vinden. Ik heb namelijk bijna 2 weken lang niet gewerkt.. Mijn mailbox is een slechte horrorscène geworden en ik durf hem eigenlijk niet te openen. Mijn buffer aan artikelen is weg en ik sta even met de billen bloot. Omdat ik mij nog niet helemaal 100% goed voel moet ik deze week de tijd nemen om naast werk in te halen, ook de rust te pakken om weer écht beter te worden. Dat moet, anders heb ik grotere problemen aan mijn broek hangen. Want naast mijn werk, huishouden en man heb ik nog een zoon die ik amper gezien, geknuffeld en gekust heb vanwege dit akkefietje. Afgelopen weekend heb ik dan ook mijzelf volledig op hem gestort. Nu was het ook wel een vreemde luxe positie om hem te kunnen missen afgelopen weken want ik heb veel hulp gehad van mijn schoonouders omtrent zijn zorg. Ik wilde zijn zorg niet uit handen geven, hij is immers mijn zoon, maar het moest. En er waren liefdevolle armen om te zorgen dat dat ook kon. Als er een overtreffend woord voor ‘dankbaarheid’ is dan mag dat woord zich nu melden. En dan hebben wij het nog niet gehad over Boris, die naast zijn ijlende vrouw ook zijn zoon, de poes en het huishouden heeft verzorgd naast een koning te zijn op zijn werk.

Geef mij nog even wat tijd, dat is hetgeen ik vraag. Voor het overgrote deel zal ik zorgen dat deze week loopt zoals ‘het hoort te lopen’ volgens mijn eigen normen en om te zorgen dat vanaf maandag alles sowieso weer gaat zoals het moet. Bedankt voor de beterschapswensen, voor de lieve tweets en zelfs mailtjes. Ik zwolg afgelopen week in zelfmedelijden en jullie hebben dit gevoel heerlijk gevoed, dat was fijn.

En nu is het klaar, tijd voor de orde van de dag. Bedankt voor jullie geduld in ieder geval en ik wens jullie een hele fijne week toe!

Liefs,

Elise Joanne