Oh jongens toch, wat een chaos in huize Elise Joanne afgelopen twee weken.. Ik werd ziek en niet zo’n klein beetje ook. Van een mogelijke longontsteking naar gekneusde ribben, van een defect en doof oor naar verschrikkelijke druk in mijn hoofd. Het was geen pretje. Zelfs op de site was mijn afwezigheid te merken; voor het eerst in járen had ik niet op gezette dagen een artikel online. En vandaag wederom geen fatsoenlijke Elise’s Weekly Pictorama. Gaat alles wel goed?
Een van mijn stokpaardjes is toch wel dat ik een ‘trouwe’ blogger ben. Ik kies voor kwaliteit én kwantiteit (als ik dat eerste zo zelf mag zeggen). Ik probeer op dagelijkse basis content klaar te hebben waar ik achter sta, wat ik mooi of leuk vind om te delen. Al jaren. En collega’s die ook fulltime bloggen en hier met de pet naar gooien, ik heb daar een mening over. Zoveel is onderhand duidelijk denk ik. Maar ook ik trok het afgelopen weken even niet en mijn voorraad artikelen was op. En ik weiger wel om te publiceren óm het publiceren want dan ga je je doel voorbij denk ik. Zeker als blogger! De eerste paar dagen voelde ik mij hier verschrikkelijk over, ontzettend schuldig en een farce.
Maar ik was op een gegeven moment te ziek, te veel aan het ijlen door de koorts om er echt om te geven. Als je ziek bent, goed ziek bent, dan heb je zo’n wanhopig momentje dat je twijfelt of je OOIT nog beter zal worden. Heerlijk dramatisch maar ik heb afgelopen week ook even een flink potje tranen in Boris zijn nek gedeponeerd en snikkend uitgebracht ‘waaarrrrroooom iiiiiik?’. Moet kunnen.
Onderhand is de koorts gezakt, de intense hoestbuien zijn nu nog irriterende en vervelende kuchjes. Mijn eetlust is weer terug en heb ik nu maar een half doof oor en geen héél doof oor. Wat er overblijft is een hoopje mens dat zwak, energieloos en moe is. Een douchebeurt slaat nog het leven uit mij. Ik ben 3 kilo lichter en voel mij letterlijk en figuurlijk gesloopt door dat ellendige influenzavirus.
Want dat is wat ik had; een virus. Een virusje? Ja, een virusJE. Maar ik voelde mij er behoorlijk verschrikkelijk door. Ik heb uiteindelijk zoveel gehoest dat mijn ribben het niet meer trokken en een gekneusde versie onvermijdelijk was. Auw. Maar het hoesten was niet het resultaat van een ontsteking uiteindelijk, mijn ontstekingswaarden waren hoog maar niet ‘ontstekings-hoog’ zo bleek. Gelukkig maar want dan was ik verder van huis. Maar alsnog heb ik 11 dagen koorts gehad en ontstond vorige week maandag een vervelende situatie met mijn oor. Ik had een perfecte voedingsbodem voor een slecht werkende buis van Eustachius gecreëerd en zoog mijn oor ‘vacuüm’ na een knuffel met Boris. Ja, hoe raar wil je het hebben? De timing was dus verschrikkelijk; wat niet had moeten gebeuren met mijn oren gebeurde namelijk. Ik zorgde ervoor dat met dat vacuüm zuigen mijn trommelvlies compleet stijf stond, er kon geen lucht of vocht meer in en alles stond bol van de druk. ‘Poeh, zo erg heb ik het nog nooit gezien zeg’. Fijn, dank u meneer de huisarts. Geruststellend! Onderhand heb ik een aantal keren mijn eigen oren geklaard na de immense druk in mijn hoofd niet meer aan te kunnen. Ik ben geen watje, maar de pijn die deze situatie met zich meebracht vond ik niet te harden. Ik kreeg op een ochtend mijn ogen niet meer open van de immense ophoping van druk die in mijn hoofd was ontstaan. Dit werkte maar was helaas van korte duur; telkens kwam het weer terug. Maar wel minder!
Vandaag zijn wij 14 dagen verder en ik kan oprecht zeggen dat ik nog nooit zo lang, zo ziek ben geweest van een virus in mijn lijf. Ik ben slap, moe en heb nog steeds een constante vervelende druk in mijn oren. Gelukkig is dat nu relatief goed te handelen, ik merk dat ook dit telkens iets beter aan het worden is. Pas als het virus uit mijn lijf is en de verbinding tussen mijn neus en oren weer ‘normaal’ doet zal ook mijn oor weer goed functioneren. Tot die tijd moet Boris veelal zijn vragen en wensen naar mij schreeuwen en hoor ik steevast de bel niet. En slik ik wat meer paracetamol dan de voorgeschreven dosis is. Ook dat moet kunnen.
Ik ben dus aan de beterende hand, eindelijk! Ik merk dat ik nog een lange weg te gaan heb met mij écht goed voelen maar ik heb inmiddels wel weer de knop omgezet en voel mij niet constant meer ellendig. Dit virus heeft echt even het lood uit mij geslagen en ik heb moeite mijzelf weer op te pakken.
Aankomende week neem ik dus nog wel even de tijd om alles weer draaiende te krijgen en om mijn weg weer te vinden. Ik heb namelijk bijna 2 weken lang niet gewerkt.. Mijn mailbox is een slechte horrorscène geworden en ik durf hem eigenlijk niet te openen. Mijn buffer aan artikelen is weg en ik sta even met de billen bloot. Omdat ik mij nog niet helemaal 100% goed voel moet ik deze week de tijd nemen om naast werk in te halen, ook de rust te pakken om weer écht beter te worden. Dat moet, anders heb ik grotere problemen aan mijn broek hangen. Want naast mijn werk, huishouden en man heb ik nog een zoon die ik amper gezien, geknuffeld en gekust heb vanwege dit akkefietje. Afgelopen weekend heb ik dan ook mijzelf volledig op hem gestort. Nu was het ook wel een vreemde luxe positie om hem te kunnen missen afgelopen weken want ik heb veel hulp gehad van mijn schoonouders omtrent zijn zorg. Ik wilde zijn zorg niet uit handen geven, hij is immers mijn zoon, maar het moest. En er waren liefdevolle armen om te zorgen dat dat ook kon. Als er een overtreffend woord voor ‘dankbaarheid’ is dan mag dat woord zich nu melden. En dan hebben wij het nog niet gehad over Boris, die naast zijn ijlende vrouw ook zijn zoon, de poes en het huishouden heeft verzorgd naast een koning te zijn op zijn werk.
Geef mij nog even wat tijd, dat is hetgeen ik vraag. Voor het overgrote deel zal ik zorgen dat deze week loopt zoals ‘het hoort te lopen’ volgens mijn eigen normen en om te zorgen dat vanaf maandag alles sowieso weer gaat zoals het moet. Bedankt voor de beterschapswensen, voor de lieve tweets en zelfs mailtjes. Ik zwolg afgelopen week in zelfmedelijden en jullie hebben dit gevoel heerlijk gevoed, dat was fijn.
En nu is het klaar, tijd voor de orde van de dag. Bedankt voor jullie geduld in ieder geval en ik wens jullie een hele fijne week toe!
Liefs,
Elise Joanne
Wat ontzettend rot om zo ziek te zijn. Ik hoop dat je deze week weer helemaal opknapt! Nogmaals veel beterschap. ?
Heftig hoor! Nou ik zou zeggen, neem alle tijd om beter te worden. Een blog is uiteindelijk maar een blog , en niks belangrijker dan je gezondheid en daarna je gezin. Beterschap! (Schrijf ik terwijl ik al stotterend en niesend onderweg ben naar mijn werk en me afvraag waarom ik altijd zo’n moeite heb met mezelf ziekmelden)
Hoewel ik snap wat je bedoelt is dat natuurlijk niet zo; mijn blog is niet zomaar een ‘blog’, het is mijn werk. Mijn betaalde werk. Mijn werk om rekeningen mee te moeten betalen. Wij zijn net zo goed afhankelijk van mijn verdiensten als ieder ander gezin met een werkende moeder. Bedankt voor de beterschapswensen 🙂
Ik bedoelde ook meer vanuit mijn lezerspositie dat ik je situatie begrijp dat er weinig blogs online komen en dat gezond worden voorop staat. Dat je net zo hard moet werken voor je geld, dat geloof ik graag!
Sorry, je bericht verkeerd geïnterpreteerd! Dank je 🙂
Jeetje Elise, dit is niet mis hè? Neem flink de tijd om aan te sterken. Hopelijk ben je snel van alle klachten af! ?
Phoe je hebt het flink te pakken zeg, snel weer aansterken! ?
fijn dat het weer wat beter met je gaat, beterschap en rustig aan!
Ach, wat een dikke vette pech! Dat klinkt echt heel naar… hopelijk knap je snel weer op; beterschap! Ik wacht geduldig af, maak je geen zorgen ;-)!
Oh dat klinkt echt heel naar. Neem je tijd om uit te zieken!
Ah jeetje, wat balen dat je je nog steeds zo ziek voelt! Ik kan me voorstellen dat het dan extra lastig is om blogger te zijn, omdat je jezelf niet zomaar kunt ziek melden zoals bij een baas. Toch hoop ik dat je jezelf wat rust gunt en goed uitziekt! Heel veel beterschap!
‘zomaar’ ziek melden bij een baas kan net zo moeilijk zijn, omdat je weet dat een collega vaak op het laatste moment voor je moet werken + elke dag weer je baas moeten bellen om uit te leggen dat het nog steeds niet gaat. ‘Relax’ ziek zijn zie ik om me heen nergens gebeuren.
Misschien wel moeilijker, je voelt je schuldig naar collega’s en je moet toch meer verantwoording afleggen. Is niet niks inderdaad!
Jeetje nog steeds.. Je hebt het wel heel goed te pakken. Zo sneu..rust lekker uit en hopelijk kan je snel herstellen. Zodat je weer fris en fruitig vol nieuwe ideeën aan je blog verder kan. Maar belangrijkste lekker kunt genieten van je gezinnetje! Beterschap
Ach meis toch, wat een heftig virus! En dat komt al helemaal niet uit als je blog je eigen bedrijf is en je ook nog een kindje hebt ronddwarrelen. Gelukkig heb je steun en hoop ik dat je gauw weer beter wordt. Voor nu alle begrip voor het minderen van blogs, maar laten we duimen dat je voor jezelf straks weer lekker bezig kan :). Heel veel beterschap!
Wat ongelooflijk vervelend dat je zo ziek was de afgelopen tijd.. neem vooral lekker de tijd om weer aan te sterken, daar heb je uiteindelijk het meest baat bij!
Neem je tijd! Ikzelf ga mijn vierde week zien zijn in en dacht de derde week wel te kunnen werken. Klopte op zich wel maar was toch iets te vroeg. Als je ziek bent, houdt het op. Take care en beterschap, op naar de lente!
jeetje jij bent/was echt goed ziek! wel goed uitzieken hoor, dat is belangrijk!
he bah, wat vervelend dat het nog steeds niet over is 🙁 heel veel beterschap gewenst!
Oh bah wat verschrikkelijk naar en machteloos sta je dan, waar een normaal mens zich ziek kan melden ben jij natuurlijk je eigen baas en loop je dan inkomsten mis .
Hopelijk knap je snel weer helemaal op , en wat fijn dat er mensen zijn die je helpen.
Beterschap!
Heel veel beterschap Elise! Doe lekker rustig aan. Jouw gezondheid is veel belangrijker dan de blog. Dat moet iedereen kunnen bergijpen.
Jeetje je hebt het goed te pakken zeg, doe maar rustig aan! En denk een beetje om je gezondheid! Liefs
Heel veel beterschap!
Jeetje wat vervelend dat je zo ziek bent zeg! Neem lekker je rust en ziek lekker uit, het geeft helemaal niks dat er geen artikel online staat!
Oh jeetje, wat een ellende! Ik had vorige week voorhoofdsholteontsteking en nu is het in m’n kuit geschoten, wat heel lastig loopt. Maar ik zei vandaag nog tegen iemand, je kunt echt tien keer beter iets aan je been hebben dan aan je hoofd. Bij hoofddingen heeft het bij mij meteen een negatieve invloed op m’n gemoedstoestand.
Dus sterkte en hoop dat je snel weer opknapt en weer kunt horen!
Dat heb ik inderdaad ook! Die druk en die pijn aan mijn kop.. Ik voel mij daar meteen zó rot door verdorie.. Ik snap helemaal wat je bedoelt. Jij ook veel beterschap hoor!
Elise, reageer normaal eigenlijk niet. Maar wat herkenbaar je virusverloop. Ben zelf ook al een 2e week zoet met mijn virus. Van middenoorontsteking blijkt het nu een kaakholtevirus te zijn… oftewel het kan zich ook nog verplaatsen. Voor jou veel beterschap! En zoals iemand hierboven beschreef: we begrijpen dat er minder online komt. Hopelijk voel je je snel weer beter!
Hetzelfde voor jou zeg! Poeh, dat is ook niet mis daarom.. Hopelijk voel jij je ook snel beter!
Heftig zeg! Ken dat gevoel ook van het moeten publiceren. Voor mezelf wel gesteld dat dat pas hoeft als ik na de bevalling weer helemaal up and running ben. Alle artikelen die ik nu meer schrijf zijn bonus. Maar dan heb ik dus weer super actueel onderwerp en is het zonde om als concept te bewaren of pas over paar weken in te plannen…