DSC 2226 1 - Mijn Bevallingsverhaal

Zo, hier is hij dan, mijn bevallingsverhaal van Fos. Het schrijven van dit verhaal is in etappes gebeurd. Niet alleen omdat ik geen uren had om lekker aan de tafel te schrijven over deze openbaring van oerkrachten, want er vraagt een baby om aandacht, maar ook omdat er tijd voor nodig was om alles helder te krijgen en te beslissen hoe en wat ik wilde vertellen. Niet alles kwam in een keer terug, sommige herinneringen kwamen laten weer opzetten, de scherpe kantjes verdwenen en staken soms hun hoofden weer de hoek om. Afijn, tijd om mijn bevalling, mijn ervaring, gevoelens en gedachten met jullie te delen.

Op dinsdagochtend 1 maart – schrikkeldag was gepasseerd, de maand waarin wijzelf dachten ouders te worden daarmee ook – werd ik wakker rond 6 uur. Niet ongebruikelijk in mijn zwangerschap natuurlijk maar ik voelde mij wat ‘vreemd’. Ik had geen pijn, meer een bepaald gevoel. Rond half 8 stap ik weer terug in bed met wat rugpijn wat ik te wijten vond aan mijn erbarmelijke houding aan de eettafel tijdens het weg slobberen van mijn cruesli ontbijt. Ik val in slaap, al zij het wat onrustig. Boris maakt mij een uurtje later wakker met een lichte kus om afscheid te nemen (heilig bij ons, je verlaat het huis nóóit zonder afscheid te nemen..) en vertrekt naar zijn werk. Wel vraag ik eerst of hij een kruik voor mij wil maken want die verrekte rugpijn blijft maar hangen.

Rond 9 uur trekt de pijn niet weg uit mijn rug en het lijkt wel sterker te worden en na enkele minuten wat af te zwakken om alvorens weet terug te komen. Zou het? Zou dit het zijn? Hét begin? Ik probeer daar niet over na te denken omdat ik niet teleurgesteld wilde worden. Ik heb namelijk meerdere ‘valse alarm!’ momenten gehad en daar werd ik verdrietig van, het verlangen om mijn zoon te ontmoeten benam mij bijna de adem de laatste 2 weken van de zwangerschap namelijk. Maar toch wilde ik de test der testen ondergaan; douchen en kijken of de warmte ervoor zorgt dat de pijn weggaat of blijft. En warempel.. ‘t ging niet weg!

Om 11 uur plof ik op de bank, vermoeid van het douchen. Ik probeer wat afleiding te zoeken in mijn werk maar dat lukt niet heel goed, de pijn blijft komen. Ondertussen app ik twee vriendinnen over de mogelijke stand van zaken en pak mijn telefoon erbij omdat het geheel toch op weeën begint te lijken. Binnen een half uur is het al snel duidelijk; om de drie minuten komen er weeën van 50 seconden die toenemen in pijn. Ik nam mij voor pas rond 1 uur Boris te bellen om thuis te komen van zijn werk maar ‘t lukt mij niet meer dit alleen te verdragen, zo snel en zo heftig komen de pijnen opzetten. Ik besef mij dat dít het is. Ik ga bevallen. Vandaag nog. Het is onderhand half 12.

‘Hi lieverd, stoor ik?’ – Nee, jij belt dus er moet wat aan de hand zijn, dus vertel! – ‘Nou, pin mij er niet op vast, maar ik denk dat jij vader gaat worden vandaag..’. – ECHT?! Serieus? Ja? Wat dan? Hoe dan? Wat voel je? Vertel! – ‘Nou, ik heb al vrij regelmatig hele pijnlijke weeën en dit kan niet meer vals alarm zijn, dat kán niet. Dus het wordt denk ik tijd dat jij alles afsluit, overhevelt aan je collega’s en deze kant op komt.’ – OKAY,  IK KOM ER NU AAN! – ‘Wel heelhuids graag lieverd!’

Om kwart over 12 komt Boris binnen rennen, kijkt met een gespannen en verwachtingsvol koppie mijn kant op en ziet mij en de worsteling die ik aan het aangaan ben met een wee. Het dringt ook tot Boris door; dit is ‘t. Mijn weeën zijn rugweeën en ik merk dat ik het lastig vind ze op te vangen, ze worden ook heel snel een behoorlijk stuk pijnlijker maar ik zit in ‘the zone’ en ik voel dat ik dit aankan. Ik wíl het aankunnen. Het is onderhand 1 uur, tijd om de verloskundige te bellen want na 2 uur vaste, constante weeën van 2-4 minuten pauze die elk 50-60 seconden duren is het raak. Logischerwijs is zij niet meteen onder de indruk, wenst ons veel succes en als er iets is moeten wij bellen. Ze is met een bevalling bezig en zal voor het einde van de middag langs komen. Prima, het zal toch nog even duren. Wel vervelend, ik wilde eigenlijk graag dat iemand al naar mij ‘keek’ want na zoveel pijn wilde ik graag de stand van zaken weten. Wat zou de prognose zijn, hoe snel vorderde ik?

Dan maar douchen, afleiding zoeken! De warmte hielp enorm maar zorgt er ook voor dat ik zeer vermoeid raak; mijn knieën kunnen maar zoveel lopen en wiegen aan en hebben rust nodig, ondanks dat ik mijn rugweeën bijna niet op kan vangen wanneer ik zit of lig. Kiezen tussen twee kwaden dus. Maar ik heb de lichamelijke rust tussen de weeën door nodig merk ik en Boris werkt mij naar bed.

En dan gebeurt het; mijn vliezen breken. Oooh, wat voelt dat naar! Precies tijdens een wee voel ik iets ‘knappen’ en ik loop langzaam leeg. Alsof je in je broek plast maar dan langzamer. Het hek is van de dam; de rugweeën die elke 2 minuten kwamen wordt nu een regelrechte weeën-storm en Boris MOET de verloskundige bellen van mij. Helaas, ze zit nog midden in een bevalling, kan absoluut niet meteen komen. Als het écht dringend is kunnen wij iemand anders krijgen als vervanging van een andere praktijk als nood of om 3 uur terugbellen. Het is al snel duidelijk; om kwart voor 3 – nog geen half uur na dit gesprek – eis ik iemand te zien en wel NU! De pijn begint onhoudbaar te worden, de weeën zijn amper op te vangen. Angst en paniek begint zich een beetje van mij meester te maken want ik voel ineens iets daar beneden, een énorme druk om te persen. Maar dat kan toch helemaal niet? Ik heb nog maar enkele uren weeën! Dit is mijn eerste en ik wilde naar het ziekenhuis! Potverdorre, bel desnoods 112 zei ik tegen Boris want dit gaat fout, dit voelt echt heel erg fout. Het gaat te snel, mijn lichaam kan amper bijbenen wat Moeder Natuur mij geeft om te slikken en ik merk dat ik mentaal het simpelweg niet meer trek.

Dat moment vergeet ik nooit meer; ik voelde twee keer een hoofdje al drukken, de persweeën – waarvan ik niet zeker wist of dat ‘t was want er had nog niemand naar mij gekeken of gevoeld wat de status is – namen toe en ik was in paniek. Ja, er was echt even een moment bij mij dat ik in blinde paniek was want ik snapte het even niet meer, ik was enorm vermoeid, de wereld draaide, de weeën bleven maar komen en niemand was er om mij informatie te geven, gerust te stellen of te dirigeren. Boris was mijn steun en toeverlaat en zonder hem had ik het niet gekund, maar ook hij wist op een gegeven moment gewoon niet meer wat te doen. Ik wilde niet meer, ik kon niet meer, ik moest pauze. Maar die werd mij niet gegeven. Radeloosheid sloeg voor enkele minuten toe en ik heb mij zelden zo angstig gevoeld. En toen ging de de deurbel, de noodverloskundige van een andere partij was ingeschakeld. Er kwam weer een perswee, ik wist hem niet op te vangen, schreeuwde het uit van de pijn en zag eindelijk het gezicht van iemand die wist wat ze moest doen. De verloskundige kwam binnen, het was inmiddels kwart over drie, zag dat dit foute boel was, dat dit veel sneller was gegaan en dat ik – jawel – 10 centimeter ontsluiting had.

‘Elise, ik ben Judith en ik ga je helpen. Je hebt 10 centimeter dus de druk die je voelt zijn persweeën. Je mag nu gaan persen en er gebruik van maken.’ – In het uur dat volgde heb ik alles gegeven wat ik kon. Helaas waren mijn persweeën óók rugweeën dus was het lastig ze goed naar beneden te dirigeren en er gebruik van te maken. Tussen elke wee door praatte ik niet, lag ik er muisstil bij en het enige wat ik kon doen was ademen en kracht verzamelen om mijn zoon ter wereld te laten komen. Elke wee perste ik drie keer mee. De ‘uitdrijving’ – zo noemen ze dat – vorderde relatief snel. Het hoofdje duurde langer, dat heeft zo’n 30 minuten aan persen gekost. Na 40 minuten intensief persen was het moment eindelijk daar.

De persweeën heb ik niet als prettig ervaren. De meeste vrouwen omschrijven dit moment als een ontlading omdat ze eindelijk gebruik mogen maken van de pijn en er wat mee kunnen ‘doen’. Vanwege de rugweeën had ik dit niet en ervoer ik het ook niet als prettig om wat te ‘doen’ met de pijn. In alle eerlijkheid? Dat uur was het langste van mijn leven. Voor mijn gevoel kwam er geen verlossing en ik voelde alle krachten uit mij sijpelen. Ik weet nog dat ik zei tegen de verloskundige dat ik ‘t niet meer kon, dat ik alles al had gegeven. Ik zat aan mijn grens. En toch moest ik door, je lichaam eist het van je. De krachten die in je naar boven komen, de pijn die je overwint.. ik kan er nog steeds niet bij met mijn hoofd. Wat een bevalling doet met je lijf is niet te omschrijven, geen woord ter wereld is afdoende genoeg om die ervaring, die pijn, die ontlading, eer aan te doen. Nu nog heb ik moeite het te begrijpen hoe ik dit bewerkstelligd heb en kijk ik zeer emotioneel terug op dit moment.

Judith riep mij bij de les en keek in mijn lichtelijk wanhopende en vragende ogen; ‘nog één keer gebruik maken van de wee Elise, dit is ’em, dan ben je moeder!’. Ik weet nog dat ik dacht dat als ze geen gelijk zou hebben ik een appeltje met d’r te schillen zou hebben naderhand maar gelukkig was het waar. Na een ferme duw op mijn buik kwam de laatste wee op gang en ik heb alles gegeven wat ik in mij had. Bij de tweede keer persen voelde ik dat het inderdaad bijna zover was en toen ik nog een keer een hap lucht nam, mijn kin op mijn borst duwde en bijna wegzakte van de pijn, voelde ik Fos ter wereld worden gebracht. Hij was er. Mijn zoon. Om 16:15 is Fos geboren met 3240 gram.

DSC 2185 - Mijn Bevallingsverhaal

De ontlading van zo’n moment is niet te omschrijven. Fos werd op mijn buik en borst gelegd, hij gaf twee ferme huiltjes en begon met alerte oogjes rustig rond te kijken naar de wereld waarin hij was beland. Ik was beduusd en – zoals ik het later noem – waus van de gebeurtenis. Ik weet nog dat ik heb gezegd ‘ik heb het gedaan! hij is er! het is mij gelukt!’. Ik keek Boris aan, hij was net zo emotioneel als ik, met ogen vol trotsheid en liefde, gaf mij een kus en alles was goed. Ik ben Boris ontzettend dankbaar voor de rol die hij heeft gespeeld die dag, hij heeft mij zo enorm gesteund, kracht gegeven en omringt met kalmte en rust ook al moet het voor hem absoluut niet makkelijk zijn geweest om dat te doen.

Mijn placenta kwam vrijwel meteen met de allerlaatste wee die daarop volgde. In de 1,5 uur daarna heb ik Fos bij mij gehad terwijl ik werd gehecht. Je kan je voorstellen dat de bevalling nogal snel ging en mijn lichaam het proces amper kon bijbenen. Dit resulteerde in een aantal rupturen en véél hechtingen. Daarnaast heeft de bevalling mij een gekneusd stuitje en gescheurde bekkenbodemspieren opgeleverd. De kraamtijd was een pittige tijd voor mij lichamelijk. Met Fos ging en gaat alles hartstikke goed op enkele gebruikelijke opstart probleempjes na. Ik ben nog steeds herstellende en heb ook na de bevalling veel pijnlijke momenten gehad.

Het duurde dagen voordat ik terug durfde naar de bevalling, voordat ik kon erkennen wat er gebeurde en hoe heftig, pijnlijk en ook eenzaam ik het vond om te moeten verdragen wat mij werd gegeven. Is een bevalling zo intens, zo heftig? Ja. Ik heb dingen gevoeld, gedacht en beleefd die simpelweg nog nooit waren voorgekomen en wellicht ook nooit meer zullen voorkomen. Dit was een ervaring die mij altijd bij blijft en die ondanks de gelukzalige stofjes die loskomen ervoor zorgen dat ik niet geheel met een prettig gevoel terug kan kijken op deze dag. Je vergeet de pijn? Nee. Absoluut niet. Maar de scherpe kantjes gaan er inderdaad wel langzaamaan vanaf. Gelukkig maar. En weet je wat helpt? Kijken naar mijn kerngezonde intens prachtige zoon die ons gegeven is. Want ja, ik had het opnieuw gedaan als dat resulteerde in hetzelfde wonderschone kindje. 

Ik ben trots op mijzelf, dat durf ik nu te zeggen. Dat heeft even wat tijd nodig gehad maar ik kan dat nu hardop zeggen (of schrijven). Mijn bevalling was gewoon erg zwaar en lichamelijk en emotioneel ging het gewoon veel te snel. Maar ik heb ‘t gedaan terwijl ik oprecht dacht het niet te kunnen, deze taak niet te volbrengen in mijn eentje, in mijn eigen huis zonder medicatie.

Dat was ‘t, mijn bevallingsverhaal. Onderhand ben ik 2000 woorden verder en heb jij mijn hele persoonlijke verhaal gelezen. Ik vraag je daar respectvol mee om te gaan, het is niet niks je zo bloot te geven. Maar het voelt wel goed om te doen, het is alsof ik hiermee ook iets afsluit voor nu en de blik op vooruit kan zetten. De liefde die ik voel voor Fos overwint al het gevoel van ongemak, hij verzacht de pijn. Want het moment dat je je kind voor het eerst te zien krijgt is magisch, zó bijzonder, zo krachtig en zo intens mooi. Alles voor hem.

Even een kleine edit voor wat betreft mijn verloskundige en haar praktijk; haar treft geen enkele blaam. Zij heeft gehandeld zoals zij dacht dat goed was en schrok naderhand enorm toen ze te horen kreeg hoe het is gelopen. Boris – de lieverd – was wat  kalm in zijn telefoontjes naar haar en zij had niet helemaal door hoe erg de paniek was en had zij simpelweg niet verwacht dat mijn eerste zich met enkele uurtjes zou aandienen. Wanneer duidelijk werd dat er gehandeld moest worden heeft zij dat gedaan en omdat alles uiteindelijk goed is gekomen neem ik haar niks kwalijk. In haar dienst heeft zij 8 bevallingen gedaan, het was nogal druk zo bleek. Naderhand heeft zij uitstekende zorg verleend omtrent mijn lichamelijk herstel en niks was te veel – ik heb in de afgelopen weken haar vaak gebeld voor hulp en advies en zij schroomde niet dat te geven. De verloskundige die mijn bevalling uiteindelijk deed, Judith, was een prettige en vakkundige vrouw die uitstekend werk heeft geleverd. 

Liefs,

Elise Joanne