Moeders zijn paradoxale wezens. Wij denken al snel het onze van opvoedkundige beslissingen die onze zus, buurvrouw of wildvreemde op het internet kan geven. Een deel van ons verbaliseert of schrijft dat ook, bemoeit zich recht in je gezicht of achter een beeldscherm naar hartenlust met je. Hoe ik daar over denk is onderhand wel duidelijk, iets met ‘houd toch eens je mond’, maar ook ik maak mij er – in stilte weliswaar – schuldig aan. Ik denk ook echt wel eens het mijne van dingen die ik bij vriendinnen of collega’s zie. Ach, daar ben je moeder en mens voor. De andere kant is ook waar, als je als moeder het even niet meer weet, je met de handen in het haar zit en je enorme behoefte hebt aan solidariteit dan kan je die vinden bij – jawel! – andere moeders. Wij kunnen elkaar – in stilte of niet – compleet afbranden en afvallig zijn maar wij kunnen elkaar ook als geen ander steunen. Prachtig is dat. Er zijn vaak genoeg momenten geweest dat ik radeloos was en dacht dat ik als moeder te kort schoot. En toen waren jullie daar in grote getalen om mij te steunen en met overgave te vertellen dat dit toch echt niet zo was en dat slapeloze nachten en hormonen ervoor zorgen dat je soms onzin uitkraamt. Liefde, pure liefde voor dat soort uniforme moedermonstermomentjes.
