Toen ik zwanger was van Hazel moest ik er soms wel eens aan denken; hoe zou het nou echt gaan als we strakjes met zijn viertjes zijn? Zou er veel veranderen in mijn en onze relatie met Fos? Zouden we nog wel alle tijd en aandacht die Fos verdient hem ook kunnen geven, maar ook aan elkaar? En vrijwel iedereen met twee of meer kinderen die zag of hoorde dat ik zwanger was had er ook wel een mening over; de een vond de stap van het eerste naar het tweede kind rampzalig en ik zou maar flink moeten genieten van wat ik nu heb want poeh, het zou zo zwaar worden. De andere kant werd ook veelvuldig belicht want als je er eentje had, dan kon die tweede er gemakkelijk bij. Maar, hoe ervaar ik het nu zelf na bijna zes maanden twee kindjes onder mijn hoede te hebben?
