Baby/Zwangerschap Elisejoanne.nl

Het lijkt voor mij een nieuwe trend en nog steeds een kleine taboe in één; eerlijk zijn over de minder leuke dingen van zwangerschap en het moederschap. Op fora worden vrouwen die eerlijk zijn over problemen bemoedigd en ondersteund en op Facebook zie ik vrouwen die andere vrouwen op de brandstapel zouden willen gooien voor hun openbaring. Voor mij, als blogger en zwangere vrouw die hoopt spoedig ook moeder te mogen worden, interessant om te lezen en stiekem een beetje eng.

Ik lees graag de artikelen van de lieve Sanne van Laviesagista. Deze vrouw, moeder van een prachtige zoon, is eerlijk. Volgens sommige (naar ik begrijp) té eerlijk. Ik geniet van Sanne haar openbaringen, haar humor en soms haar onverschrokken mening. Ik deins er niet van terug, ik volg haar al dusdanig lang en ook ik durfde nog zwanger te worden naar aanleiding van haar immens populaire bevallingsverhaal. Daarnaast hebben wij ook Shirley, van Mommy To Be, een vrouw die eerlijk is over de slapeloze nachten met haar zoon en strubbelingen met het zoeken van een juiste afweging tussen werk en tijd voor Skyler.  Door haar verhaal op te schrijven vond ze mede- en tegenstanders maar bleef onverschrokken de waarheid vertellen. Toen Willemijn op 2WMN gekscherend en met een flinke knipoog schreef over haar klachtjes en kwaaltjes en de minder leuke aspecten van zwangerschap werden er woorden als ondankbaar rondgeslingerd.

Ik heb bewondering voor deze vrouwen; zij zijn open over de dingen waar soms nog een taboe op heerst. Want je moet blij zijn om moeder te worden of zijn en ‘klagen’ mag absoluut niet. Lastig.. ik schrijf in volle blijheid en enthousiasme over mijn zwangerschap, over het wonder wat ik in mij mag voelen en zal dat ook absoluut blijven doen. Maar ik ben blij dat andere moeders er geen doekjes om winden en ook deze – nog niet – ervaren vrouw kunnen vertellen wat ik soms ook kan verwachten. En als dat met een knipoog, een lach en beetje lompigheid wordt gedaan, ach dat leest alleen maar leuker. Geen van de drie vrouwen hierboven schrijft in mijn opinie negatief over hun kinderen of het leven wat ze hebben. Ik zie – soms – extreem vermoeide maar dólgelukkige koppies met alleen maar liefde voor wat ze hebben gekregen.

Houd het mij soms tegen om ‘eerlijk’ te schrijven over mijn zwangerschap? Vaste lezers kennen mij; ik ben eerlijk en behoorlijk rechtdoorzee. Maar, ik schrijf in mijn zwangerschapsupdate heel feitelijk over kwaaltjes en klachten omdat ik, bij de gedachte alleen al, moe word van het idee dat ik moet verdedigen hoe ik het bedoelde. Zonde eigenlijk. Onder het motto ‘wees blij dat je zwanger bent’ zie ik veel vrouwen neergehaald worden omdat zij open zijn geweest in hoeverre zij de klachten die ze ervoeren lastig vonden. Terwijl ik bijna zeker weet dat elk van die vrouwen op haar knietjes dankt voor het leven dat in hun mag groeien.

Ik hoop dat steeds meer ‘moederbloggers’ open en eerlijk durven en willen zijn over de minder leuke dingen van het moederschap. Dit helpt nieuwe moeders zoals ikzelf om beter voorbereid te zijn op dingen waar ik van te voren überhaupt nooit aan had gedacht. Kom maar op met die smerige anekdotes, die gekke verhalen over die poepluiers die aan de muur kleven, de snotjes die worden weggeschoten, de ‘onderkantjes’ die gehavend zijn, de brieven aan de partners waarom er even geen liefde zal worden bedreven. Ik waardeer ze, ik lees ze graag en gretig.

Zwangerschap en moederschap is gewoon niet altijd rozengeur en maneschijn. Waarom pretenderen dat dit wel zo is? Nergens voor nodig. Zolang de eerlijke manifestaties van een door vermoeidheid en poep gesleurde brein aan het einde van het verhaal eindigt met een betuigende liefde voor het kind (zoals eigenlijk elke blogger doet); zie ik niet in wat het probleem is. En al zouden ze dat laatste een keertje laten, dan alsnog weten we allemaal hoe het zit.

Dus Sanne, blijf je verhalen schrijven, precies zoals je nu doet! Ik geniet zienderogen van je schrijfsel omdat ik weet dat ondanks dat je elke letter meent, je liefde voor James niet te evenaren is. Maar naast moeder ben je ook vrouw, partner en mens en soms is het goed dat neurotische vrouwen zoals ik dat blijven inzien. Shirley; ik heb je blog verslonden in het afgelopen jaar en ik blijf je artikelen graag lezen. Ja, ik ben ietwat angstig voor een kindje dat mij zo wakker houdt als Skyler jou heeft wakker gehouden, maar het heeft mij één ding doen laten beseffen; geniet van je rust zolang het nog kan! Nee, onzin. Je schrijft over het onbekende voor mij en vele vrouwen met mij op een transparante wijze. Stoer. En ik waardeer het zeer. En alle andere bloggers die op een eerlijke wijze praten over hun symptomen; blijf lekker die vreemde kwaaltjes van je opnoemen, ik doe lekker met je mee. Ze zijn heerlijk herkenbaar en daardoor voel ik mij minder vreemd als vrouw; ik ben niet de enige die jeuk heeft op de vreemdste plekken, hoge nood heeft voor grotere oma-onderbroeken, emoties heeft wanneer dat ongepast is of moeite heeft met poepen. Want ja, zo is het nou eenmaal.

En zelfs als je niet zwanger bent, een alarmerende kinderwens door je eierstokken hebt razen of al een moeder mag zijn; zulke verhalen weten wij allemaal wel te waarderen toch?

Liefs,

Elise Joanne