Het lijkt voor mij een nieuwe trend en nog steeds een kleine taboe in één; eerlijk zijn over de minder leuke dingen van zwangerschap en het moederschap. Op fora worden vrouwen die eerlijk zijn over problemen bemoedigd en ondersteund en op Facebook zie ik vrouwen die andere vrouwen op de brandstapel zouden willen gooien voor hun openbaring. Voor mij, als blogger en zwangere vrouw die hoopt spoedig ook moeder te mogen worden, interessant om te lezen en stiekem een beetje eng.
Ik lees graag de artikelen van de lieve Sanne van Laviesagista. Deze vrouw, moeder van een prachtige zoon, is eerlijk. Volgens sommige (naar ik begrijp) té eerlijk. Ik geniet van Sanne haar openbaringen, haar humor en soms haar onverschrokken mening. Ik deins er niet van terug, ik volg haar al dusdanig lang en ook ik durfde nog zwanger te worden naar aanleiding van haar immens populaire bevallingsverhaal. Daarnaast hebben wij ook Shirley, van Mommy To Be, een vrouw die eerlijk is over de slapeloze nachten met haar zoon en strubbelingen met het zoeken van een juiste afweging tussen werk en tijd voor Skyler. Door haar verhaal op te schrijven vond ze mede- en tegenstanders maar bleef onverschrokken de waarheid vertellen. Toen Willemijn op 2WMN gekscherend en met een flinke knipoog schreef over haar klachtjes en kwaaltjes en de minder leuke aspecten van zwangerschap werden er woorden als ondankbaar rondgeslingerd.
Ik heb bewondering voor deze vrouwen; zij zijn open over de dingen waar soms nog een taboe op heerst. Want je moet blij zijn om moeder te worden of zijn en ‘klagen’ mag absoluut niet. Lastig.. ik schrijf in volle blijheid en enthousiasme over mijn zwangerschap, over het wonder wat ik in mij mag voelen en zal dat ook absoluut blijven doen. Maar ik ben blij dat andere moeders er geen doekjes om winden en ook deze – nog niet – ervaren vrouw kunnen vertellen wat ik soms ook kan verwachten. En als dat met een knipoog, een lach en beetje lompigheid wordt gedaan, ach dat leest alleen maar leuker. Geen van de drie vrouwen hierboven schrijft in mijn opinie negatief over hun kinderen of het leven wat ze hebben. Ik zie – soms – extreem vermoeide maar dólgelukkige koppies met alleen maar liefde voor wat ze hebben gekregen.
Houd het mij soms tegen om ‘eerlijk’ te schrijven over mijn zwangerschap? Vaste lezers kennen mij; ik ben eerlijk en behoorlijk rechtdoorzee. Maar, ik schrijf in mijn zwangerschapsupdate heel feitelijk over kwaaltjes en klachten omdat ik, bij de gedachte alleen al, moe word van het idee dat ik moet verdedigen hoe ik het bedoelde. Zonde eigenlijk. Onder het motto ‘wees blij dat je zwanger bent’ zie ik veel vrouwen neergehaald worden omdat zij open zijn geweest in hoeverre zij de klachten die ze ervoeren lastig vonden. Terwijl ik bijna zeker weet dat elk van die vrouwen op haar knietjes dankt voor het leven dat in hun mag groeien.
Ik hoop dat steeds meer ‘moederbloggers’ open en eerlijk durven en willen zijn over de minder leuke dingen van het moederschap. Dit helpt nieuwe moeders zoals ikzelf om beter voorbereid te zijn op dingen waar ik van te voren überhaupt nooit aan had gedacht. Kom maar op met die smerige anekdotes, die gekke verhalen over die poepluiers die aan de muur kleven, de snotjes die worden weggeschoten, de ‘onderkantjes’ die gehavend zijn, de brieven aan de partners waarom er even geen liefde zal worden bedreven. Ik waardeer ze, ik lees ze graag en gretig.
Zwangerschap en moederschap is gewoon niet altijd rozengeur en maneschijn. Waarom pretenderen dat dit wel zo is? Nergens voor nodig. Zolang de eerlijke manifestaties van een door vermoeidheid en poep gesleurde brein aan het einde van het verhaal eindigt met een betuigende liefde voor het kind (zoals eigenlijk elke blogger doet); zie ik niet in wat het probleem is. En al zouden ze dat laatste een keertje laten, dan alsnog weten we allemaal hoe het zit.
Dus Sanne, blijf je verhalen schrijven, precies zoals je nu doet! Ik geniet zienderogen van je schrijfsel omdat ik weet dat ondanks dat je elke letter meent, je liefde voor James niet te evenaren is. Maar naast moeder ben je ook vrouw, partner en mens en soms is het goed dat neurotische vrouwen zoals ik dat blijven inzien. Shirley; ik heb je blog verslonden in het afgelopen jaar en ik blijf je artikelen graag lezen. Ja, ik ben ietwat angstig voor een kindje dat mij zo wakker houdt als Skyler jou heeft wakker gehouden, maar het heeft mij één ding doen laten beseffen; geniet van je rust zolang het nog kan! Nee, onzin. Je schrijft over het onbekende voor mij en vele vrouwen met mij op een transparante wijze. Stoer. En ik waardeer het zeer. En alle andere bloggers die op een eerlijke wijze praten over hun symptomen; blijf lekker die vreemde kwaaltjes van je opnoemen, ik doe lekker met je mee. Ze zijn heerlijk herkenbaar en daardoor voel ik mij minder vreemd als vrouw; ik ben niet de enige die jeuk heeft op de vreemdste plekken, hoge nood heeft voor grotere oma-onderbroeken, emoties heeft wanneer dat ongepast is of moeite heeft met poepen. Want ja, zo is het nou eenmaal.
En zelfs als je niet zwanger bent, een alarmerende kinderwens door je eierstokken hebt razen of al een moeder mag zijn; zulke verhalen weten wij allemaal wel te waarderen toch?
Liefs,
Elise Joanne
Ik vind het juist wel fijn dat ook andere moeders zwanger zijn niet alleen maar leuk vinden. Hetzelfde met het moederschap, dat is gewoon ontzettend zwaar, dat is niet zwak als je dat zegt, dat vind ik gewoon heel sterk en eerlijk
Wat een ontzettend leuk stuk dit. En zo herkenbaar. Het moederschap is ook niet altijd leuk, sterker nog, het is af en toe ronduit klote en verschrikkelijk vermoeiend. Met die gedachte ben ook ik gaan bloggen. Eerlijk zijn en er geen doekjes omheen winden. Ik zou willen dat meer vrouwen dat deden toen ik vorig jaar zwanger was. Want inderdaad, je ziet eens een andere kant die je ook zult ervaren en waar je je een beetje op kunt voorbereiden. Maar onthoud wel dat het moeder/ouderschap grotendeels gewoon (in mijn geval) fantastisch is en dat er dus ook niks gelogen is aan de ophemelblogjes die je overal leest. Maar beide kanten van het verhaal lezen is heel prettig en als je er niet angstig van wordt is het fijn om beide kanten te kunnen horen/lezen.
Alles is echt geen rozengeur en maneschijn, maar moeder worden en zijn is een geweldige ervaring (meestal).
Maar jeetje, nu ‘moet’ ik er nog een blog bij volgen haha, wat schrijft Sanne leuk! Dankjewel voor de verwijzing!
Pff zo herkenbaar! Ik zei tegen een vriendin dat ik het heftig vond dat mijn lichaam zo veranderde tijdens de zwagerschap. Al die kilo’s zo snel was gewoon even slikken. Ze schrok dat ik dat zei, terwijl ik gewoon eerlijk was.. Maar dat zijn ook van die dingen die mensen blijkbaar niet Willem horen, veel te eerlijk want je mag alleen maar genieten en alles mooi vinden… M’n buik zelf heb ik overigens wel de hele zwangerschap met trots gedragen 🙂
Echte kwaaltjes heb ik gelukkig nog niet gehad, behalve extreme vermoeidheid en pijn in mijn onderbuik. Wel geloof ik dat mijn vriend het aardig te verduren heeft met mijn gemopper om niets. Ik zeg maar dat het de hormonen zijn. Mijn buik begint nu eindelijk te groeien, hoera!
Ahw Elise wat tof dat je me zo gementioned hebt! Ik vind het een verademing om over mijn zwangerschap, bevalling en het moederschap eerlijk te kunnen schrijven, en ook om te lezen dan anderen zich hierin herkennen. Ik heb me te lang geërgerd aan rozengeur- en maneschijnverhalen in de bladen en daarom besloot ik dat ik het anders aan ging pakken. Mensen verwarren eerlijkheid soms wel eens met ‘niet dankbaar zijn voor wat je hebt’ maar dan hebben ze het gewoon niet begrepen. En ik wil nog even zeggen dat ik jouw eerlijkheid in beautyartikelen ook enorm waardeer. Eerlijkheid duurt het langs zullen we maar zeggen!
Helemaal mee eens! Ik schrijf ook wel eens over minder leuke kanten van zwangerschap, omdat het nou eenmaal een behoorlijke impact op je lijf heeft. Vind het eigenlijk wel stom dat sommigen dit nog als taboe zien… Gelukkig tot nu toe zelf geen vervelende reacties gekregen 🙂
Ik waardeer de eerlijke verhalen ook altijd wel, hoewel ik nog helemaal niet weet of ik later wel kinderen wil. Ik snap ook echt niet dat hier een taboe oprust; waarom zou je niet gewoon eerlijk mogen zijn over de minder leuke dingen?
Mooi geschreven, ik heb godzijdank geen zware zwangerschap en eerste jaren gehad met mijn zoontje dus bij mij viel er niet veel negatiefs te schrijven. Maar mijn kleuter lijkt alles in te halen nu met zijn bijdehand opmerkingen en tijden dat ik hem het liefst achter het behang plak!
Ja ik ben het ook helemaal met je eens. Niet alles gaat over rozen en juist van de waarheid kunnen we leren. Eerlijkheid en openheid zijn de dingen die ik in blogs het belangrijkste vind.
Hehe dank je wel!
Wij Nederlanders staan er om bekend direct te zijn, te ze zeggen wat we denken, maar dat is zo niet waar.
Hoe ouder je word hoe meer je (onbewust) op je woorden gaat letten.
Natuurlijk moet je eenigzins tactvol blijven en proberen niet te kwetsen, maar wat mij betreft gaat eerlijkheid, openheid voor alles.
Laat zien wie je bent, wat je voelt en wat je denkt.
Het is precies wat je zegt, zo help je ook nog eens andere mensen door de herkenbaarheid.
Als iedereen eerlijk zo zijn , zouden heel veel mensen minder onzeker zijn.
Helemaal mee eens! Ik schrijf ook eerlijk (en open) over mijn zwangerschap. Zo voer ik mentaal een gigantische strijd tegen de kilo’s en heb ik onlangs nog even wat woorden weg gepend over de transformatie van studerende (en motorrijdende) 23 jarige naar bijna mama! Het IS en KAN niet altijd leuk zijn, die roze wolk is relatief, en je lijf verandert. Punt.
Ik hou er van als mensen eerlijk zijn over alles.. de (minder leuke) dingen vertellen die anderen meestal achterwege laten. Als je dan eerlijk bent, moet je ook wel eens negatieve reacties incasseren. So be it. Al mensen persé meteen een oordeel willen vellen, zegt dat meer over die persoon dan over diegene die dit schrijft. Dat wordt namelijk wel gewaardeerd. Ik hoop dan ook, zeker omdat jij altijd zo eerlijk en recht door zee bent, dat je jezelf hier niet door tegen laat houden. Ik vind zoiets jou alleen maar sieren :-)!!
Leuk om te lezen! Het leven is wonderlijk; zo ook het leven in je buik. Dat wil niet zeggen dat het af en toe nare dingen met zich meebrengt. Waarom zou je hier niet eerlijk over mogen zijn? Een kind krijgen is iets fantastisch (ik heb zelf geen kinderen maar wil er wel graag over een aantal jaar) en mooi. Maar het brengt ook strubbelingen met zich mee. Dat mag toch besproken worden? zo kun je elkaar steunen!
Ik kan het juist ontzettend waarderen als moeders/zwangere vrouwen gewoon eerlijk zijn. Sommige dingen hoef je nu eenmaal niet mooier te maken dan ze zijn toch? Zwanger zijn is al mooi genoeg dus dan mogen de minder mooie dingen best benoemd worden!
Wat een leuk stuk heb je geschreven! Ik heb liever dat iemand eerlijk verteld hoe het zit dan dat ze de boel gaan ophemelen. Want ja, je mag gezegend zijn als je zwanger mag zijn en dat daar een mooi en gezond kindje uit komt. Maar ik vind ook dat je mag zeggen als je de zwangerschap zwaar vind en dat je baalt van alle kwaaltjes die er eventueel bij komen kijken. Ga door met het eerlijk zijn over je zwangerschap!
Amen to that! Ik snap ook niet waarom andere moeders er zo verbolgen over doen. Hoezo ben ik ondankbaar als ik schrijf over de mindere kant van zwanger zijn? Ik denk dat het veelal jaloezie is, maar het blijft toch jammer. De verhalen van Sanne vind ik super! Die gaan er bij mij als zoete koek in. Ook omdat ik zie hoeveel zij van James houdt. Dan denk ik: ook als je een verschrikkelijke bevalling had, komt het dus evengoed goed! Hoe eerlijker hoe beter.
Wel trouwens heel slim dat je hierover schrijft! Je bent eerlijk over dat het je onzeker maakt en zo kunnen die moeders er ook rekening mee houden, ofzo. En je kunt er ook naar refereren als er toch ooit een opmerking komt.
Ik vraag me altijd af wat die vrouwen bezielen die doen alsof zij de perfecte moeder zijn en iedereen die de negatieve kanten ook beschrijft, meteen afdoen als ondankbaar, egoïstisch of zelfs opmerkingen maken als: ‘dat had je van tevoren maar moeten bedenken’. Ongelooflijk! Ik ben dan weliswaar kinderloos, maar van al mijn vrienden met kinderen geeft iedereen toe dat ze kun kroost soms wel eens achter het behang willen plakken. Dat is normaal. We zijn mensen, geen heiligen. Lekker zo doorschrijven, zelfs als bewust kinderloze lees ik het graag.
Hoi!
Ik ben niet zwanger en trouwens ook niet van plan om day binnen een korte tijd te worden.. maar vind de moeder verhalen heerlijk om te lezen! En zeker ook die met de kwaaltjes. En iedereen snapt toch wel dat de liefde voor je eigen kind super groot is.. het is alleen maar goed om open en eerlijk te zijn. Zo weten de andere tenminste ook wat ze kunnen verwachten en weten ze dat ze niet de enige zijn! Alle andere die zeuren over het feit dat die kwaaltjes er eenmaal bij horen etc hebben zelf ook vast eens geklaagd over die dingen…
Oooh ik had door alle verhalen in tijdschriften toch echt het idee dat de hele zwangerschap 1 roze wolk zou zijn.
Maar toen ik met 15 weken, huilend en doodmoe op de bank zat (van alleen maar wat boodschappen doen) vond ik het maar een stom gedoe. Ik was zo ontzettend moe, kende mijzelf niet meer en dacht dat het nooit meer goed zou komen….
Ik smul ook van alle eerlijke en open verhalen. En tuurlijk ben ik enorm gezegd met een kindje in mijn buik, maar het is echt niet zo dat je leven veranderd vanaf de geboorte. Ik vind het echt al vanaf dag 1 zwanger zijn. Zo! Haha!
Ik blijf het lastig vinden dat hele eerlijk zijn over het moederschap. Want wat nou als je geen slapelozenachten hebt gehad? Geen driftige peuter? Of wat dan ook. Dat je idd alleen maar positieve verhalen kunt schrijven over het moederschap omdat je dit zo ervaart. Op mijn blog schrijf ik eerlijk over het moederschap, en ik heb misschien dan hele makkelijke kinderen en ik ben daar ook onwijs dankbaar voor, maar ben ik dan niet eerlijk? En met mij vele andere moeders. Ik spreek genoeg vrouwen die zich niet in dat soort dingen kunnen vinden.
Oh lieverd toch! Dan heb je niet begrepen wat ik bedoelde denk ik. Als jouw ervaring niet hef bovenstaande is en jij daar over schrijft is dat toch net zo eerlijk! Dat is de ervaring die jij (gelukkig) hebt. Je hoort mij absoluut niet schrijven dat je af moet geven op het moeder schap! Ik zie dat moeders die wél minder fijne ervaringen hebben niet dat mogen vertellen als ze daar de behoefte aan hebben en daar schrik ik als zwangere van! Want wat als ik het net altijd even leuk/makkelijk vind? Daar gaat dit artikel over, jij hoeft je niet aangesproken te voelen, wand over mama’s zoals jij schrijf ik dus niet :). Ik probeer met dit artikel duidelijk te maken dat áls dit soort verhalen worden geschreven ik die weet te waarderen, net zoals ik geniet van de verhalen zoals jij die vertelt. Maar ik wilde even die mama’s een hart onder de riem steken denk ik :). En dat als je wil ‘klagen’, daar ruimte voor gegeven moet worden. Mijn artikel was bedoelt om een tegengewicht te geven aan de mensen die vinden dat dÃe vrouwen niet mogen klagen. Lekker blijven schrijven zoals je doet Joyce! X
Eigenlijk wat Joyce zegt en ik heb wel heel slecht slapende kids en een peuter die af en toe nogal uhmm vervelend kan zijn. En toch is er geen dag die ik iver had willen slaan en geen dag die ik uiteindelijk als zwaar zo bestempelen als we savonds aan het eten zijn en ik mijn man bijpraten over over dagen. Maar ja, ik word vervolgens als niet eerlijk bestempeld omdat ik het niet zwaar vind?! Beetje jammer, want sommigen vinden het gewoon echt niet zwaar. Soms een uur of twee, maximaal. En in mijn geval vooral tussen twee en vier, als mijn wederom maar vier uur slaap opsteekt en de jongste jengelig is, maar daarna is het etenstijd en baddertijd en is alles weer leuk. En dus ook de hele dag. Niet zwaar, maar tof! Oneerlijk hé 😉
Ik heb ook een beetje moeite met de ‘zwaar=eerlijk’-hype. Misschien komt het door mijn ‘makkelijke’ zoon, misschien door mijn optimisme, maar ik ervaar het moederschap totaal niet als zwaar. Het is qua zwaarte wat ik ervan had verwacht. Ik vind het vooral heel leuk en ik doe alles met zo enorm veel liefde dat het automatisch gaat. Soms ben ik inderdaad wel eens moe en wil ik even tijd voor mezelf. Dan roep ik mijn man erbij en ga ik lekker in bad. Net als Joyce en Gwen heb ik niet het gevoel dat ik oneerlijk ben over mijn ervaring. Ik denk dat ik er nog een aantal de wereld in moet slingeren voordat ik het echt als een belasting zou ervaren.
Over dit onderwerp is een leuke pagina te vinden op Facebook: Club van Ontaarde moeders.
Ook op diverse fora, bv het Viva forum, wordt hier eerlijk over gesproken.
Ps. in mijn vriendengroep is dit onderwerp absoluut geen taboe hoor, we klagen wat af 😉
Toen ik de eerste keer zwanger mocht worden belandde ik in een prenatale depressie en ik schrok daar zo van. Simpelweg omdat ik nooit eerder een depressie had gehad maar ook omdat ik eigenlijk nog nooit negatieve verhalen over een zwangerschap had gehoord. Daarom ben ook ik blij dat er vrouwen zijn die eerlijk schrijven over de moeilijke kanten. En vrouwen die niets negatiefs ervaren; heerlijk, geniet ervan!
wat een mooi artikel, inderdaad ouderschap is niet altijd leuk en gezellig…Het gaat bij niemand perfect en vind het juist leuk om dat de lezen…zo weet je dat je niet alleen bent en iedereen zegt dat alles zo goed gaat etc…dat geloof ik eerder niet dan wel…xx
Ik ben het roerend met je eens! Maar er zijn ook vrouwen die wel rozengeur en maneschijn hebben, dat vind ik ook leuk om te lezen. Nu met mijn 2e dochtertje gaat alles vele malen makkelijker. Maar dan nog, als je het al een keer meegemaakt hebt kan het soms doodvermoeiend zijn. Je blog is best een eyeopener voor mij, ik ga eens brainstormen voor een paar persoonlijke en diepgaande artikelen over mijn zwangerschappen en bevallingen. Geniet lekker van je buik want je gaat hem echt missen!
Wat een goed verhaal Elise!